စိတ္ကူးယဥ္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ စိတ္ကူးယဥ္မိၿပီ ဆိုရင္လမင္းႀကီးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အတူတူျဖစ္ သြားသလားေတာင္ မွတ္ရတယ္။ကိုယ္က မိုးေပၚ ကိုေရာက္ေန သလိုလိုေပါ့။ ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ပထမဆံုးကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ဆရာ၀န္မႀကီး တစ္ေယာက္လို စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိတယ္။ က်ဴတီကုတ္ ကေလး၀တ္၊ နားၾကပ္ကေလးနဲ႔ လူနာေတြကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လုိက္ၾကည့္..မွတ္တမ္းေတြေရးနဲ႔ ဟုတ္ေနတာပဲ။အဲ..ေနာက္က် ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကူးဟာ ခြဲ စိပ္ခန္းထဲေရာက္သြားပါေလေရာ..။ လူနာကိုဓားန႔ဲခြဲလိုက္၊အပ္နဲ႔ခ်ဳပ္လိုက္ ..ေသြးေတြ ထြက္လိုက္နဲ႔၊ အမေလးေၾကာက္လိုက္တာ.. .ေတာ္ပါ ၿပီ... ဆရာ၀န္မႀကီးမလုပ္ေတာ့ပါဘူး။
ကဲ..ဒါဆိုဘာလုပ္မလဲ။အင္ဂ်င္နီယာမႀကီးလုပ္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ မိေတာ့။ လမ္းေတြေဖာက္၊ တံတားေတြေဆာက္..နဲ႔ ကၽြန္မအင္ဂ်င္နီယာ မႀကီးေပါ့။ အဲ..ဒါ ေပမယ့္ မ်ဥ္းေတာင္မွျဖစ္ေအာင္ မတား တတ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာမႀကီး လုပ္မယ္ဆိုတ့ဲ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကလည္း ပ်က္သြားျပန္ ပါေလေရာ..။
ကၽြန္ကစိတ္ ကူးယဥ္တာ၀ါသနာပါသလို စာဖတ္တာ လည္း၀ါသနာပါပါတယ္။ အလိမၼာစာမွာရွိတယ္ မဟုတ္ လား။ စာမ်ားမ်ားဖတ္ေတာ့ ဗဟုသုတ၊ အသိ ပညာေတြ လည္းရလာပါတယ္။စိတ္ကူးယဥ္ရင္းနဲ႔စာဖတ္ရင္း နဲ႔ ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ က်ဴတာ မမျဖစ္လာခ့ဲပါတယ္။ က်ဴတာဘ၀နဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္သမွ် ကို လက္ေတြ႕ခ်ေရးရင္းနဲ႔ပဲ စာေရး ဆရာမေလးျဖစ္လာ ခ့ဲပါတယ္။
စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ မည္သူကိုမွ် မထိခိုက္ေပမယ့္ လည္း မိမိအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ စိတ္ကူး ယဥ္ တ့ဲ၀ါသနာကိုလည္းမစြန္လႊတ္ခ်င္ဘူး။ အခ်ိန္လည္း မကုန္ဆံုးေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ကူးကိုလက္ေတြ႕ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ႏို္င္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔..... ............. ................
.ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ ရင္း နဲ႔ပဲ စာေပမ်ားစြာ ဖန္တီးေနပါတယ္...............
ခင္လယ္လယ္ခ်စ္(ျမန္/ဂုဏ္)
No comments:
Post a Comment