ေျမာက္ေလငယ္ သြင္းပါလို႔
ျမဴႏွင္းငယ္စိုစို
ျမင္တိုင္းငယ္ပ်ိဳသည္
ေရႊက်ီးညိဳ တာရာႏွင့္
ၾကတၱိကာ ထြန္းတ့ဲလတို႔ေလး။
တန္ေဆာင္ငယ္မာသ
ဆယ့္ႏွစ္လတြင္၊ခ်မ္းျမေအးရင္
ၿဗိစၦာခြင္သို႔၊ ရက္၀င္ေျပာင္းခြာ
ခ၀ဲညွာလဲ၊ ခိုင္လႊာ၀တ္မႈန္
ရနံ႔သာထံုေတာ့တယ္
ဘုန္းဂုဏ္ေၾကာ့ သမိၻန္မွာ
လွဴကထိန္ သဘင္ခင္းလို႔
က်င္းၾကတယ္ေလး။
(မဟာအတုလမင္းႀကီး)
ကထိန္ဆိုသည္မွာ ပါဠိစကားလံုး ကထိနမွဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ၿမဲၿမံခိုင္ခ့ံျခင္းဟု အနက္ဓိပါယ္ ရပါသည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ေန႔မွတန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႕အျပားတြင္အမ်ားအားျဖင့္တန္ေဆာင္မုန္းလတြင္သာက်င္းပေလ့ရွိပါသည္။ တန္ေဆာင္ မုန္းလသည္ ၿဗိစၦာရာသီျဖစ္ၿပီး ၾကတိၱကာနကၡတ္စန္းယွဥ္၏။ ခ၀ဲပန္းပြင့္၏။ ကထိန္ပြဲက်င္းပ၏။ ပါဠိစာေပ တို႔ တြင္ မာေသသု သရဒံ ရနဏိယံဟု ဆိုေလရာ အဓိပါယ္မွာ လတကာတို႔တြင္ တန္ေဆာင္မုန္းလသည္ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္း၏ဟု သာမညဖလသုတ္တြင္ ေတြ႕ရပါသည္။
လတကာတို႔ထက္ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလ၏ထင္ရွားေသာအမွတ္လကၡဏာမွာ ကထိန္ ခင္းျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကထိန္ခင္းရျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မဟာ ၀ဂ္ပါဠိေတာ္ကထိနကၡႏ ၶကတြင္ ေတြ႕ျမင္ၾကရ သည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာအခါ သံုးက်ိပ္ေသာ ပါေ၀ယ်ကတိုင္းသားရဟန္းတို႔သည္ အရညကင္ဓူတင္၊ပ႑ပါတ္ဓူတင္၊ ပ့ံသကူဓူတင္ ၊ တိစီ၀ရိတ္ဓူတင္ ေဆာက္တည္ကုန္၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ျမတ္စြာဘုရားကိုဖူးေျမာ္ရန္ သာ၀တၳိသို႔လာကုန္၏။သုိ႔ရာတြင္ ၀ါဆိုေန႔နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ါဆိုေန႔မီရန္မတတ္ႏိုင္ၾကသျဖင့္ ခရီးအၾကားျဖစ္ေသာ သာေကတ ၿမိဳ႕တြင္ ၀ါကပ္ခ့ဲရပါသည္။
ထို႔ေနာက္၀ါလကင္းလြတ္သီတင္းကၽြတ္အခါသမယသို႔ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါတြင္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီးလွ်င္ မိုးသည္းထန္ စြာ ရြာသြန္းသျဖင့္ ေရစိုေသာသကၤန္းႏွင့္ ရႊံညႊန္မ်ားကိုျဖတ္သန္းကာ ျမတ္စြာဘုရားကိုဖူးေျမာ္ ရန္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။
ထိုအခါျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုရဟန္းတို႔ကို “ရဟန္းတို႔ က်န္းမာၾကကုန္၏ေလာ၊မွ်တၾကကုန္၏ ေလာ၊အညီအညြတ္ရွိ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ မျငင္းခုန္ပဲ ခ်မ္းသာစြာ ၀ါကပ္ခ့ဲၾကရကုန္၏ေလာ၊ ဆြမ္းအတြက္ လည္းမပင္မပန္းပဲရွိၾကကုန္၏ေလာဟုေမးေတာ္မူရာတြင္ရဟန္းမ်ားက ျမတ္စြာဘုရားကိုဖူးေျမာ္ရန္ လာေရာက္ခ့ဲၾကရာတြင္ ၀ါတြင္းကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းခရီးတြင္ပင္၀ါကပ္ခ့ဲရေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ ေတာ္ မူပ ါသည္။
ရဟန္းတို႔သည္ အရညကင္ဓူတင္ေဆာင္ေသာ ေတာရပုဂိဳလ္မ်ားျဖစ္ရာ လူသူေလးပါးနီးေသာၿမိဳ႕ရြာတို႔တြင္ မေနၾကေပ။ ပ႑ိပါတ္ဓူတင္ေဆာင္ၾကလ်က္ဆြမ္းခံစားၾကသက့ဲသို႔ ပံ့သကူဓူတင္ေဆာင္လွ်က္ လႊင့္ပစ္ထားေသာ အ၀တ္စုတ္တို႔ကိုသာ ေကာက္ယူခ်ဳပ္ဆိုးၿပီး၀တ္ရံုၾကသည့္ရဟန္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ပံ့သကူသကၤန္းကိုပင္ ပိုပိုမိုမိုမထားၾကေပ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မိုးသည္းထန္စြာရြာသြန္းခဲ့သည့္အတြက္ ေရစိုသကၤန္းမ်ားျဖင့္သာျမတ္စြာဘုရားကိုဖူးေျမာ္ခ့ဲၾကရသည္။
ထုိအခါျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔၏အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုသိရွိခ့ဲရသျဖင့္ တရားေဟာၾကားၿပီးလွ်င္ “ရဟန္းတို႔၊ ၀ါကၽြတ္ေသာ ရဟန္းတို႔အား ကထိန္ခင၈္းျခင္းငွာခြင့္ျပဳ၏။ ကထိန္ခင္းၿပီးေသာရဟန္းတို႔အား ထင္ရွားရွိေသာရဟန္းတို႔အား မပန္ၾကားပဲ တကာမအိမ္သို႔သြားႏိုင္ျခင္း၊ တိစီ၀ရိတ္အဓိဌာန္တင္ေသာ သကၤန္းကိုမယူပဲ သြားႏိုင္ျခင္း၊ ဂဏေဘာဇဥ္ကို စားႏိုင္ျခင္း၊ အဓိ႒ာန္၀ိကပ ၸနာ မျပဳေသာသကၤန္းကို အလိုရွိတိုင္း ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း၊ ထိုကထိန္ခင္းေသာ ေက်ာင္းတြင္ သကၤန္းျဖစ္ေပၚလာတိုင္း ကထိန္ခင္းေသာ ရဟန္းတို႔အား ျဖစ္ရျခင္းဟူေသာ ထိုငါးပါးေသာအာနိသင္တို႔ကုိရကုန္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဓူတင္ေဆာင္ေသာ ပါေ၀ယ်ကတိုင္းသားရဟန္းမ်ား၏ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း ကိုၾကည့္ၿပီး ေတာ္မူၿပီးသကာလ ကထိန္ခင္းရန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူခ့ဲျခင္းမွ စတင္ကာ ယေန႔ကာလအထိျမန္မာႏိုင္ငံအရပ္ရပ္ တြင္ တန္ေဆာင္မုန္းလေရာက္တိုင္းကထိန္ပြဲသဘင္ကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲက်င္းပခ့ဲၾကပါ သည္။
ဦးေသာ္ဇင္၏ ရာသီသဘင္ကိုမွီျငမ္းကိုးကားပါသည္။
No comments:
Post a Comment