နံနက္လင္းကတည္းက တစ္မိုးလံုးအံု႔ဆိုင္း၍ ညိွဳ႕ညွိဳ႕မိႈိင္းေနသည္။
ရံုးခန္းအတြင္းသိုလွမ္းအ၀င္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနေသာ စိုးစႏၵီကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာထား ညိဳညိဳတြင္ ေသာကရိပ္တို႔ယွက္သန္းေန၍ ျပသနာတစ္ခုခုမ်ားေပၚေနၿပီဟု ေတြးဆမိရင္း ႏွစ္သိမ့္ျပံဳးေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္သည္ႏွင့္စိုးစႏၵီ၏ညိဳေသာမ်က္ႏွာၿပိဳသြားသည္။ မ်က္ရည္ေၾကာင္းမ်ား ေခ်ာင္းျဖစ္ သြားေတာ့ သည္။ ငိုေနျခင္းကပင္လွ်င္ ေျပာျပခ်င္ေနေသာ စကားတို႔အတြက္အားယူေနျခင္းဟုသိထားရာအားရေအာင္ ငို ပါေစဟူေသာသေဘာျဖင့္ လႊတ္ထားေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္စကားဆိုမိသည္။ ႏွစ္သိမ့္ကာမွ အငိုကသည္းလာ သည္။ ဆို႔နစ္ေၾကကြဲရိႈက္သံ၀ဲေနသည့္ စိုးစႏၵီ၏ ဗလံုးဗေထြးစကားတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ နားစည္ကို ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာေတာ့သည္။ “ကိုႀကီးမြန္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္သူဘာေတြမ်ားစြမ္းေဆာင္ခ့ဲလို႔လဲ စႏၵီနဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်မွ ဘြဲ႕ကေလးတစ္ဘြဲ႕ရတာမဟုတ္လား။ ဘြဲ႕ရအလုပ္လက္မ့ဲေတြလမ္းေဘးမွာ ခလုတ္ တိုက္မတတ္ေပါေန တ့ဲအခ်ိန္မွာ အရာရွိငယ္အဆင့္ေရာက္ေအာင္ဘယ္သူဖန္တီးေပးခ့ဲတာလဲ။ စႏၵီတို ႔မိသားစုကပါ ကိုႀကီးမြန္ရယ္ ” “ကဲ..အဲဒါအသာထားဦး ေနရတ့ဲတိုက္၊စီးရတ့ဲကား၊သံုးစြဲရတ့ဲအသံုးအေဆာင္ေတြက်ေတာ့ေရာ ဘယ္သူ႔ ပစၥည္း ေတြလဲ ။စႏၵီဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။စႏၵီမွာေလ ဘာမွသံုးမရတ့ဲ အရာရွိကေတာ္ ဆိုတ့ဲ ဂုဏ္ပုဒ္ ေလးတစ္ခုပဲ သူ႔ဆီကရတာပါ။ကိုႀကီးမြန္စဥ္းစားၾကည့္ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းဆယ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ တစ္ျပားတစ္ က်ပ္မွ ရတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔လခဘယ္ေလာက္ရလို႔ရမွန္းေတာင္ စႏၵီသိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔လခမကိုင္ရတ့ဲ အျပင္ စႏၵီမွာေလ ငါ့ေယာက်္ားကအရာရွိဟ့ဲ သူမ်ားနဲ႔ယွဥ္ရင္ မ်က္ႏွာမငယ္ ရေအာင္ဆိုၿပီး သူ႔အိပ္ထဲမွာ ေငြမ ျပတ္ေအာင္ထည့္ေပးတာပါ ကိုႀကီးမြန္ရယ္။ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ဆိုၿပီး စႏၵီမွာ မိန္းမ မတန္ဘ ရွာေဖြလိုက္ရ တာ သားကိုသခင္ လင္ကိုဘုရားဆိုၿပီး တေလးတစားနဲ႔ထားလိုက္ရ တာ ဘာမွလိုေလေသးမရွိေအာင္ျပဳစုလိုက္ ရတာ။ဒီၾကားထဲက ေဖာက္ၿပီး ကိုႀကီးမြန္ညီက လုပ္ရက္လိုက္ တာ စႏၵီသိပ္အခံရခက္တာပဲ..”
ေျပာေနရင္းမွ စိုးစႏၵီခမ်ာ ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စကားဖန္ထိုးစရာရွာမရ၍ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရေတာ့သည္။ စိုးစႏၵီေျပာစကားမ်ားသည္ အပိုခ်ဲ႕ကားေျပာေနသည္မဟုတ္။ အမွန္ေတြ ခ်ည္း ရင္ဖြင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ျပႆနာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ညီကလြန္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါ သည္။ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ၾကားေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည္အထိျပႆနာႀကီးထြားလာလိမ့္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ ခ့ဲ။ ေခၚၿပီးသတိေပးစဥ္တံုးကလည္း “ဟာ..မဟုတ္ပါဘူး ကိုႀကီးမြန္ရာ ”ဟု ဘူးကြယ္ခ့ဲသျဖင့္ သည္ အထိေအာင္ မိုက္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ေလွ်ာ့တြက္ခ့ဲသည္။ သူလဲအရာရွိတစ္ေယာက္ပဲေလ တတ္ထားသည့္ ပညာ ရင့္က်က္ ေသာအေတြ႕အၾကံဳ၊မငယ္ေသာ အသက္အပိုင္းအျခားႏွင့္ သည္အမွားမ်ိဳးကို ေရွာင္ တိမ္းႏိုင္ တန္ရာသည္ဟု ကၽြန္ ေတာ္ထင္မွတ္ခ့ဲပါသည္။ အားရေအာင္ငိုၿပီးမွ စႏၵီက စကားဆက္သည္။ “စႏၵီနဲ႔အႀကီးအက်ယ္စကားမ်ားၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတယ္ ကိုႀကီးမြန္၊ မယားၿပိဳင္ထားဖို႔မဆိုထားနဲ႔ အဲဒီ မိန္းမနဲ႔ ကင္းရွင္းပါၿပီဆိုေတာင္ စႏၵီကေတာ့လက္မခံႏိုင္ဘူး။ အိမ္ရိပ္ကိုနင္းလဲနင္းရလိမ့္မယ္ မေအာက္ေမ့ နဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔လဲေတြ႕ရလိမ့္မယ္မထင္ေလနဲ႔။ စႏၵီတို႔မ်ိဳးရုိးလဲ ကုိႀကီးမြန္သိၿပီးသားပါ။ တစ္လင္ တစ္မယားစနစ္ကို အသက္လို တန္ဖိုးထားတတ္တ့ဲအမ်ိဳး။သူနဲ႔က်မွ မိ်ဳးရိုးအစဥ္အလာကို အစြန္း အထင္းမခံႏိုင္ ဘူး။ ေမြးထား တ့ဲသားသမီးေတြကိုလည္း အတုခိုးမမွားေစခ်င္ဘူးကိုႀကီးမြန္။စႏၵီဘက္က ကြာရွင္းဖို႔လုပ္ေနၿပီဆိုတာ ကိုႀကီးမြန္ သိေအာင္လာေျပာတာ စႏၵီျပန္မယ္..” ေျပာခ်င္သမွ်ေျပာအၿပီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တုန္႔ျပန္စကားကိုပင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေငါက္ကနဲထျပန္သြား သည္။ ေဒါသမာနတို႔ျဖင့္ တြန္းထြက္သြားေသာေၾကာင့္ ဆင္နားရြက္တံခါးေလးသည္ လႈပ္ခါ၍က်န္ရစ္ခ့ဲသည္။ အလုပ္စလုပ္ေတာ့ မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စာတြဲမ်ားကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးဖြဲတို႔က်စျပဳ လာသည္။ ………………………
မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနသည္။
စာတြဲမ်ားကို ဖြင့္လိုက္ရင္းမွ အလုပ္ထဲအာရံုႏွစ္လိုက္သည္။ အာရံုက စုစည္းရခက္လွသည္။ ၾကည့္ေန လ်က္က ဘာကိုမွမျမင္။ မ်က္စိအၾကည့္ကျပတင္းကိုေက်ာ္ကာ အျပင္သို႔ေရာက္သြားသည္။ ရြာေနက်မိုးမႈံ မ်ား ၾကားတြင္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားက ထင္းထင္းႀကီးေပၚလာသည္။ သူတို႔သည္ တစ္ဆိတ္ရွိ “ကိုႀကီး မြန္”ဟုေခၚကာ ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာတတ္သည္။ လာလွ်င္လည္း ေကာင္းေသာ လာျခင္း မဟုတ္။ ေကာက္ ရိုးလွည္းကိုစီးကာ သပြတ္အူေတာင္းကိုေပြ႕၍ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံေခါင္းတပ္လာေသာ သူတို႔၏ကိစၥ၀ိစၥေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္၊ျပႆနာေပါင္းကုေဋကု ဋာတို႔ကို ဒိုင္ခံေျဖရွင္းေနရေသာေၾကာင္း ကိုယ့္အလုပ္ပ်က္ေပါင္းလည္းမ်ားလွၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မၿငိဳျငင္ပါ။ ဥာတကာနဥၥသဂၤေဟာဟု ဆိုထားသည္မဟုတ္လား။ သူတို႔ခမ်ာကၽြန္ေတာ္ကလြဲ ၍ အျခားအားကိုးစရာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းအႀကီးအကဲရွိသည္မဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေငြခ်မ္းသာပါသည္။ ထို႔အတူ ေဆြလဲၾကြယ္၀ပါသည္။ သစ္တစ္ပင္ေကာင္းလွ်င္ ငွက္ တစ္ေသာင္းနားႏိုင္သည့္ပံုႏွယ္ပင္။ ရန္ကုန္တြင္အေျခတက် အေနခိုင္ၿပီဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုးႏွင့္ နယ္မွတက္လာၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြေရလို႔မႏိုင္။ ပညာေရးအတြက္၊ စီးပြားေရးအတြက္၊ က်န္းမာေရး အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရခိုုင္သူျမတ္၏ဆံုးမစာကို လိုက္နာက်င့္သံုးျဖစ္ပါသည္။ “မ်ိဳးေပါင္းေဆြ ၀ါး၊ လူအမ်ားကို၊ သနားၾကင္နာ၊ စီးပြားရွာ ၍၊ ေမတၱာမကင္း၊မစျခင္း ”ေတြမ်ားခ့ဲပါသည္။
“အစ္ကို..အစ္ကို႔ေဆြမ်ိဳးေတြကအမ်ားႀကီးပဲေနာ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာကိုက မနည္းေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာဆီကြဲေနလုိ႔သာေပါ့။ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္းသာဆိုင္ရင္ ၿမိဳ႕သစ္တည္လို႔ ရေလာက္တယ္ေနာ္..”
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းနည္းပါးသူ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေျပာဖူးသည္။ သူကလည္း ေဆြမ်ိဳးခ်စ္တတ္သူ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာအရင္းအျခာအဖ်ားအနားဟူသမွ်ေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကို ေပးရ၍လည္းမတြန္႔တို၊ ေကၽြး ရ ၍လည္း မႏွေျမာ၊ ေထာက္ရ ၍လည္း သ၀န္မေၾကာင္၊ ေဆြမ်ိဳးတစ္စုေပ်ာ္ေပ်ာ္အံုးအံုးစည္း စည္းရံုးရံုးႏွင့္ တစ္စုတေ၀းျမင္ေနရလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့တတ္သူ။ လင္ႏွင့္မယားစိတ္သေဘာထားျခင္းညီ ၍လည္း ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားက ကိုႀကီးမြန္မွ ကိုႀကီးမြန္ျဖစ္လာသည္။ ကိုႀကီးမြန္မပါလွ်င္ ဘယ္ဟာမွ မၿပီးေတာ့။ မ်ိဳးဆက္သစ္တစ္ေယာက္တိုးမလာလိုက္ႏွင့္ တိုးလာလွ်င္ ကေလးကင္ပြန္းတပ္၊ ေက်ာင္းအပ္၊က်ဴရွင္ ပို႔၊ရွင္ျပဳ၊ မိန္းမေတာင္းေပးရသည့္ကအစ၊ ေငြေရးေၾကးေရးအလယ္၊ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာအဆံုး“ကိုႀကီးမြန္ေရ လုပ္ပါဦး”ျဖစ္လာသည္။ ေကာင္းတာႏွင့္ဆက္ႏႊယ္ရသလို မေကာင္းတာႏွင့္ပတ္သက္ရသည္။ သူတို႔၏ အေပ်ာ္ ေလးေတြကို မွ်ေ၀ေပးတတ္သလို အပူေတြကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းတတ္ရာ အစစအရာရာ ကၽြန္ေတာ္သာ လွ်င္ အခရာျဖစ္လာသည္။
“မင္းတို႔ကလဲကြာ…ငါ့ဆီမလာလိုက္နဲ႔ လာလိုက္ရင္ မီးဖိုရြက္ၿပီး သံအိုးကင္းတင္လာၾကတာခ်ည္းပဲ။ မင္းတို႔တစ္ ေတြအဆင္ေျပေနရင္ေတာ့ ငါ့ကိုေခ်ာင္ထုိးထားၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ေနတယ္ ကိုႀကီးမြန္ေရ..တစ္၀က္ ေလာက္မွ်ယူပါဦးလို႔ ဘယ္ေကာင္မွလာမေျပာဘူး။ လာေျပာၾကည့္ပါလား ဒီေကာင္က ဆယ္ဆပိုၿပီး ကူညီလိမ့္ မဗ်ား…”
သည္စကားမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ခဏခဏေျပာဘူးတယ္။ေျပာလည္း အလကား၊ အေအးထက္ အပူျပႆနာ ကမ်ားခ့ဲသည္။ ခုလည္း စိုးစႏၵီက အပူထုပ္ကို ျဖည္ျပသြားခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔ေယာက်္ားရဲမင္းေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္ညီ တစ္၀မ္းကြဲ။ သည္ေကာင္အရာရွိျဖစ္တာ မၾကာေသး။ သူ႔ရံုးမွ စာေရးမေလးႏွင့္ မရွင္းမရွင္းျဖစ္ေနသည္ဆိုပဲ။ သည္သတင္းၾကားရကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုသတိေပးခ့ဲေသးရာ ယခုေတာ့ အပ်က္အပ်က္ႏွင့္ ႏွာေခါင္း ေသြးထြက္ခ့ဲေလၿပီ။ထိုစဥ္..တယ္လီဖုန္းကျမည္လာသည္။
“ဟုတ္က့ဲ..မဂၤလာပါ..ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းမြန္ပါ..”
“ေဟ့..မြန္ႀကီး ကုိယ္ပါ ..သိန္းလွေဇာ္ပါ..”
“ေအာ္..ကိုေဇာ္..ဘာမ်ားလဲဗ်..”
“ခင္ဗ်ားတူေတာ္ေမာင္အေၾကာင္း သတိေပးခ်င္လို႔…”
“ဘယ္တူေတာ္ေမာင္လဲ..ကၽြန္ေတာ့္မွာ တူေတြက အမ်ားႀကီးဗ်ကိုေဇာ္ရ..”
“ဟို..ကြန္ပ်ဴတာေကာင္ေလးဗ်ာ..”
“ေအာ္..ဇင္မင္းလြင္ကို ေျပာတာထင္တယ္။သူဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်..”
“ဟုတ္တယ္..ကိုယ္ မွတ္မိၿပီ..ဇင္မင္းလြင္..ဇင္မင္းလြင္..
ဒီကေလးကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲေနတာ ကိုယ္ခဏခဏေတြ႕ေနရတယ္။ ခုလဲ ဆူးေလ ဘုရား လမ္းအကူးမွာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ခင္ဗ်ားဆီလွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာ။ သူ႔ေကာင္မေလးက သိပ္မလွ ဘူး။ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ထဲကပဲ။ မလြန္ခင္ထိန္းထားအံုး..ဒါပဲေနာ္..”
ဦးသိန္းလွေဇာ္က ဖုန္းခ်သြားသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ ႀကီးမွေတြ႕ရေသာ္လည္း ငယ္ေပါင္းမကရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္လွသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္အမွီသဟဲျပဳေနၾကသည့္ စီးပြားဖက္လည္းျဖစ္ သည္။ တစ္မိသားစုႏွင့္တစ္မိသားစု ကူးလူးဆက္ဆံေနၾကသျဖင့္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာပမာ ျဖစ္ေနေပသည္။ သူသတိ ေပးကာမွ ဇင္မင္းလြင္ကို နားရင္းပိတ္ရိုက္ခ်င္စိတ္က ေပၚလာသည္။
ဇင္မင္းလြင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မႀကီး၏သားျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးေတြၾကား ရွားရွားပါးပါး သား ေယာက်္ား အျဖစ္ သူတစ္ဦးတည္းပါလာသျဖင့္ အားလံုး၏အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ေနသည္။ ရုပ္ကေလးေျဖာင့္ ပညာက လည္းေတာ္၊ ရည္ရည္မြန္မြန္ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိ၍ မိန္းကေလးမိတ္ေဆြေပါမ်ားသူလည္းျဖစ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ႏွင့္ေက်ာင္းၿပီး၍ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္သည့္ ေရာဂါကၽြမ္းေနသူ။“မင္းလိုကြန္ပ်ဴတာတတ္မွေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားေနစ ရာမလိုပါဘူး ငါ့တူရာ ..တို႔ျပည္တြင္းမွာတင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ရပါတယ္ ကြာ။ ေျပာလိမ့္မယ္ …ႏိုင္ငံျခားကမွ ၀င္ေငြပိုရတယ္လို႔ ဆိုလိမ့္မယ္။ ေအး..ငါးစာသာျမင္ၿပီး ခ်ိတ္ကိုမျမင္ဘူးဆိုတာလို ရမယ့္၀င္ေငြကိုပဲမက္ေမာ ေနတာနဲ႔ ကိုယ္ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြကိုေတာ့ သတိမျပဳမိၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေပးတ့ဲေငြေၾကးအတြက္ လုပ္ အားခအတြက္ ကိုယ့္မွာေပးဆပ္လုိက္ရတာ ကုိယ့္ရဲ႕အတတ္ပညာေတြ ကိုယ့္ရ႕ဲခြန္အားေတြ ကိုယ့္ရဲ႕ႏုသစ္တ့ဲ အခ်ိန္ေတြ တန္ဖိုးအႀကီးမားဆံုး ဆံုးရံႈးျခင္းကေတာ့ အမိ်ဳးသားေရး တန္ဖိုးနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးစံႏႈန္းပဲ။ ကုိယ့္ျပည္ တြင္းမွာက်ေတာ့ ၀င္ေငြနည္းတာေပါ့ကြာ။ တစ္ပါးကၽြန္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ကြာ သူမ်ားဆီသြားၿပီး ကၽြန္ ခံမယ့္အစား ကိုယ့္ဆီမွာပဲ သခင္လုပ္စားပါ။ မင္းကို.. ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ငန္းတစ္ခုေထာင္ေပးမယ္။ေလာေလာ ဆယ္လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္ေအာင္ တစ္ျခား ကုမၸဏီေတြ မွာ သြားေလ့လာခ်ည္အံုး..ဟုတ္ပလား..”
ကၽြန္ေတာ့္စကားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားေရာဂါပိုးေသသလိုလိုရွိေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ ငန္းေလ့လာဟန္ျပ ၍ ကားတစ္စီးႏွင့္ေလွ်ာက္သေ၀ထုိးေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႕ၿပီးျဖစ္ပါ သည္။ Golden Comptuerသို႔လုပ္ငန္းႏွင့္ပတ္သက္ ၍ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏေရာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ သည့္ေခါက္ေရ၏ ေလးပံုတစ္ပံုမွ်ပင္ ထိုေနရာသို႔ သူမေရာက္။ ေတာ္ေတာ္ၾသ ခ်ဖို႔ေကာင္းသည္။လူပ်ိဳလူလြတ္ ဆို ၍ ေပြသည္ဆိုမူၾကံဖန္ ၍ခြင့္လႊတ္ရေကာင္းဦးမည္။ သည္ေကာင္က အိမ္ေထာင္ႏွင့္ မိန္းမရတာျဖင့္ တစ္ ႏွစ္မျပည့္ေသး။ ကေလးမကနယ္ေက်ာင္းမွာဆရာမလုပ္သည္။ျမန္မာဆန္ဆန္ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသိမ္သိမ္ ေမြ႕ ေမြ႔လွလွပပေလး။ ေမာင္တစ္ရြာမယ္တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေန ၍ ဒီေကာင္ေပြေနေရာ့သလား။ ကေလးမေလးကို ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေပၚအျမန္ဆံုးေျပာင္းႏုိင္ေအာင္စီစဥ္ဦးမွပဲဟု ေတြးေနစဥ္ တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာျပန္သည္။
အျပင္ဘက္သို႔လွမ္းအၾကည့္တြင္ မိုးကပို ၍သည္းလာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
…………………………………
အျပင္ဘက္တြင္ မိုးတို႔က သည္းသည္းမည္းမည္းရြာေနသည္။
“ဟုတ္က့ဲ..မဂၤလာပါ..ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းမြန္ပါ..”
“အစ္ကိုလား..ခင္ႏြယ္ရယ္…”
“ေအာ္..ႏြယ္ေလးလား..ေျပာေလ..ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ..”
“ဟိုေလ..အစ္ကိုဒရိုင္ဘာျမင့္ထြန္းအေၾကာင္း ေျပာခ်င္လို႔..”
“ျမင့္ထြန္းအေၾကာင္း..ဟုတ္လား။ ဒီေကာင္ဒီေန႔ ခြင့္ယူထားတယ္..”
“ယူမွာေပါ့အစ္ကိုရာ အစ္ကို႔လူက မဟုတ္တာလုပ္သြားတာကိုး..”
“ဘာလုပ္သြားလို႔လဲ ႏြယ္ေလးရ။ ဒီေကာင္ရိုးရိုးသားသားေလးပါ။
“အစ္ကိုသာ ရိုးသားတယ္ထင္ေန သူ႔ကိုသူ သူေဌးဦးေကာင္းမြန္ရဲ႕တူအရင္း၊သူေဌးကသား အျဖစ္ေမြးစား ထား တာ၊သူေဌးမွာသားသမီးမရွိေတာ့ အေမြအကုန္လံုးသူပဲရမွာ၊ အခုလည္းလုပ္ငန္းအားလံုးကို သူပဲႀကီးၾကပ္ေနရ တယ္ဆိုၿပီး လိုက္ၾကြားသတ့ဲေလ..”
“ၾကြားရံုပဲလားကြ လိမ္ေရာလိမ္သြားေသးသလား..”
“လိမ္သြားလို႔ေျပာတာေပါ့ အစ္ကိုရဲ႕ သူ႔အလိမ္မိလို႔ပါသြားၿပီ..”
“ဘာပါသြားလဲ ႏြယ္ေလး..”
“ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူေဌးသားထင္ၿပီး သူၾကြားသမွ်ယံုစားမိတ့ဲေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ သြားၿပီ အစ္ကိုေရ…အဲဒါသူ႔မိန္းမလာတိုင္လို႔ အစ္ကိုကိုေျပာရတာ..”
“ေဟ..ဟုတ္လား။ေတာ္ေတာ္မိုက္ရိုင္းတ့ဲေကာင္ ကဲ..ႏြယ္ေလးေရ ကေလးမကိုေျပာလိုက္ပါ ကြယ္။ျမင့္ထြန္း ကို ဒီေန႔ကစၿပီးအလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီလို႔ သူတစ္ပါးသားသမီးကို သားမွတ္မွတ္မယား မွတ္မွတ္မေပါင္းတ့ဲေကာင္၊ မဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ၿပီး လိမ္ညာတတ္တ့ဲလူလိမ္လူေကာက္ကို ငါ့အလုပ္ထဲဘယ္ေတာ့မွ မသံုးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္၊ေအာ္..ႏြယ္ေလး..ကေလးမေလးသနားပါတယ္ကြာ။ သံုးလစာေလာက္ေတာ့ေထာက္ပ့ံလိုက္ဦး။ သူ႔ခမ်ာေယာက်္ားမရွိေတာ့ ကသီလင္တျဖစ္ေနပါမယ္..”
“ဟုတ္က့ဲ အစ္ကို တစ္ျခားဘာေျပာဦးမလဲ..”
“မရွိပါဘူးကြာ..”
ဖုန္းခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေမာသြားသည္။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္မသိ။ ေရာက္က တည္းက အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာေတြႏွင့္ႏွင့္ၾကံဳေနရသည္။ေစာေစာကေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြ၊ျမင့္ထြန္းကရပ္ ေဆြ ရပ္မ်ိဳး ၾကံဖန္စပ္ရင္ေတာ့ေတာ္ႏိုင္ေသးသည္။ အရင္းမဆိုထားႏွင့္ ၀မ္းကြဲကိုပင္ အရင္း။အဖ်ားကို ၀မ္းကြဲ မွ်ခ်စ္ ခင္တြယ္တာတတ္ေသာ ေက်းလက္ဓေလ့အရ ျမင့္ထြန္းကိုလည္းေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာပမာထားခ့ဲသည္။
ေတာမွာ အလယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆက္မေနႏိုင္သျဖင့္ ေခၚယူၿပီးအလုပ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ မြန္ရည္သည္။ ရိုေသကိုင္းရိႈင္းသည္။ ဂါရ၀တရားကိုနားလည္သည္။ စည္းကမ္းရွိသည္။ အလုပ္ကိုေလးစား သည္။ စာရိတၱေကာင္းသည္။ သည္အရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကားကုိ ေမာင္းခိုင္း ထားျခင္းျဖစ္ သည္။ က်န္ရစ္ခ့ဲေသာ ကေလးမေလးက ျမင့္ထြန္းကိုအရႊဲ႕တိုက္ကာခင္ေလးျမင့္လိုမ်ား လုပ္သြားမွျဖင့္ ဘုရား…ဘုရား။
ခင္ေလးျမင့္ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ႏွမအေထြးဆံုး ေနာက္မိန္းမယူသြားေသာ ေယာက်္ားကိုအရြ႕ဲ တိုက္ရင္း ေနာက္တစ္ေယာက္ေကာက္ယူခ့ဲသည့္အျဖစ္။ အဆိပ္တက္ေနစဥ္တြင္ မည္သူ၏ေဖ်ာင့္ျဖမႈ ကိုမွ်နား မ၀င္။ ဇြတ္တိုးခ့ဲသည္။ ခ်ီကတည္းက ယဥ္သကိုဆိုသလို မခိုင္ခန္႔ေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုအစား မၾကံ့ခိုင္ေသာ အိမ္ေထာင္သစ္တစ္ခုထူေထာင္မိသျဖင့္ ဒူးႏွင့္မ်က္ရည္သုတ္ေနရသည္ကို ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ မေကာင္းပါ။
“အရင္ဘုန္းႀကီးကတစ္ခ်က္ေခါက္၊ ေနာက္ဘုန္းႀကီးက ႏွစ္ခ်က္ေခါက္ဆိုသလိုပဲ ကိုႀကီးမြန္ရယ္။ အရင္လင္ကမွေနာက္မိန္းမသာရွာသြားေရာ ညီမေလးကို ရိုက္ႏွစ္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္ စကားေတာင္မာမာေျပာခ့ဲ တာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္လင္ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ မိုးမလင္း ကိုးပုလင္းဆိုတ့ဲဇိုးသမား။ အၿမဲကစား တ့ဲ ဖဲသမား။ဖဲကရံႈးရံႈး အရက္ကမူးမူးဆိုလို႔ကေတာ့ လက္သံကဘာေျပာင္သလဲမေမးနဲ႔ ။စိန္စတင္းေတာင္ထိုင္ငို သြားရမယ္။ဒီမွာျမင္လား ေသရာပါအနာရြတ္ေလ၊ ေသခ်င္းဆိုး ႏွိပ္စက္ထားတာ..”
နဖူးကအမာရြတ္ကိုျပရင္း နတ္သံေႏွာေတာ့ မခင္ႏြယ္က စုပ္တသပ္သပ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စိတ္မေကာင္းရံုကလြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈေပကိုး..။
“ညီမေလးတို႔ ေတာ္ေတာ္ကသီေနၿပီ ကိုႀကီမြန္။ အဲဒါ…ကိုႀကီးမြန္အလုပ္ထဲမွာ သူ႔ကုိတစ္ေနရာ ေလာက္ ေပးႏိုင္မလားလို႔လာေတာင္းတာ..”
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းသာရမ္းမိသည္။ အၿပိဳင္အဆိုင္သူ႔ထက္ငါ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ကိုင္ၾကရေသာ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ေယာက္ဖသစ္အရက္သမား၊ ဖဲသမားအတြက္ေနရာမရွိ။ ငါသူေဌးေယာက္ဖဟူေသာ မာန္စြဲျဖင့္ တစ္လြဲတစ္ေခ်ာ္ေတြလုပ္သြားမွျဖင့္ အခက္။ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုရင္း ခင္ေလးျမင့္ကို ျပန္လႊတ္လိုက္ရ သည္။ မခင္ႏြယ္လက္သိပ္ထိုးေပး လိုက္ေသာ ေထာက္ပ့ံေငြ လည္းပါသြားမွာမလြဲ..။
ဖုန္းကျမည္လာျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း မခင္ႏြယ္ဆီကပင္..။
“အစ္ကိုေရ..ဒီမွာႏြဲ႕ႏြဲ႕၀င္း ငိုေနတယ္…”
“ဘယ္ကႏြဲ႕ႏြဲ႕၀င္းလည္းႏြယ္ေလးရ။
“ဟာ..အစ္ကိုကလည္း ျမင့္ထြန္းမိန္းမေလ..”
“ေအာ္..ေအး ေအး ဘာလို႔ငိုတာတံုး။ သူ႔ကုိသံုးလခေပးၿပီးၿပီမဟုတ္လား..”
“ေပးလို႔ ငိုတာ အစ္ကိုေရ..”
“ေဟ..”
“ဒီလိုပဲ အစ္ကိုေရ..ခင္ႏြယ္ကေပးေတာ့ ငိုပါေလေရာ။ သူမယူပါရေစနဲ႔တ့ဲ။ သူ႔ေယာက်္ားကိုလည္း အလုပ္ မထုတ္ပါနဲ႔တ့ဲ။ အလုပ္မရွိရင္ သူ႔ေယာက်္ားမ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးလို႔။ သူ႔ေယာက်္ားဂုဏ္ႀကီးရွင္က သူ႔ကိုပစ္ၿပီး အသစ္ရွာသြားတာကိုေတာင္ သူကစာနာေနေသးတယ္..”
“ကဲ..ကဲ..ႏြယ္ေလးေရ မင္းေကာင္းမယ္ထင္သလိုသာ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္ေတာ့ကြာ။ အစ္ကိုေတာ့ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္သြားၿပီ..”
မိုးသည္းထန္စြာ ရြာေနသည္။ သည္းရံုတင္မက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္ေသးသည္။
……………………………….
အျပင္ဘက္တြင္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာေနသည္။ ေ၀ေနေသာအေတြးစတို႔ျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္မိခ့ဲသည္။ ေလအေ၀ွ႕တြင္မိုးမႈန္မိုးစက္တို႔ကဖ်န္းပက္လာသည္။ ေအးျမေသာမိုးေရစက္ တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ဆီးႀကိဳေနမိသည္။ ေသာကေပါင္းစံုေၾကာင့္ ရင္တြင္းဆူေ၀ေနေသာ္ လည္း ဗဟိဒၶမွာ တဒဂၤေအးျမေနသည္။ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ မည္မွ်ၾကာေအာင္ရပ္ေနမိသည္ကိုပင္ မသိတတ္ေတာ့။
“ဟ့ဲေတာ့..ဦးတို႔ကေတာ့လုပ္ၿပီ။ ဒီေလာက္မိုးေတြပက္ေနတာကိုေတာင္ အစိုခံေနရတယ္လို႔ အေအးမိၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ လာ…လာ..ဒီဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ေန ။ႏွင္းပြင့္ေရစင္ေအာင္ သုတ္ေပးမယ္..”
မိုးေပါက္စင္ေနသည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ပင္ မည္မွ်ေငးငိုင္ေနမိသည္မသိ။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴ၀င္လာမွပင္ လြင့္ ေျပး ေနေသာစိတ္အစဥ္တို႔ကို စုစည္းရသည္။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴဆြဲငင္ေခၚေဆာင္ရာသို႔ အသာလိုက္ပါရင္း ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္မိသည္။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴအျပံဳးတစ္ခ်က္လက္ျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္အပါးမွ လွစ္ကနဲထြက္ေျပး သြားသည္။ သူက ေလး၏ ရုပ္သြင္ဟန္ပန္ကိုတေမ့တေမာလိုက္ၾကည့္ေနရင္း ကိုယ့္ရင္ခုန္သံ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရသည္ထင္သည္။
ႏွင္းပြင့္ျဖဴသည္ အေရအတြက္မ်ားစြာရွိေသာ အမ်ိဳးသမီး၀န္ထမ္းမ်ားစြာအနက္မွ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အမိ်ဳးသမီး၀န္ထမ္းမ်ားကို ကိုယ့္သမီး ကိုယ့္တူမ ကိုယ့္ႏွမသေဘာထား ကာ ေျပာဆိုဆက္ဆံ သည္။အေနတည္ၿပီးစကားတည္တည္ႏွင့္ စိတ္ထားလည္းခိုင္က်ည္ခ့ဲပါသည္။ပေရာပရီ ကူလီကူမာလုပ္ရပ္ မ်ား လံုး၀ကင္းသည္။ သို႔ေသာ္…ႏွင္းပြင့္ျဖဴႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ စိတ္ကသိပ္မခိုင္ခ်င္။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴက လွို႔လား မဟုတ္။ သူ႔ထက္လွတာ ေခ်ာတာေတြ အလုပ္ထဲမွာ အပံုအပင္။ အျပဳအစုေကာင္းလို႔ ဂရုစိုက္ေကာင္းလို႔ဟု ဆို ရေအာင္ကလည္း ကိုယ့္သူေဌးအတြက္လုပ္ေဆာင္ေပးမည့္သူေတြတစ္ပံုႀကီး။ သည္အထဲမွာမွ သူကေလးကို အၿမဲျမင္ခ်င္မိသည္။ သူ႔အသံေလးကိုပဲ အၿမဲၾကားခ်င္ေနမိသည္။ သူကေလး၏အယု အယကိုပဲ အၿမဲေတာင့္တ ေနမိေတာ့သည္။
သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလုပ္ရွင္ဆိုသည္ထက္ ဦးေလးႏွယ္အစ္ကိုႀကီးႏွယ္ သေဘာထားဟန္တူ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲ ဟန္အမူအယာႏွင့္အေနအထားတို႔ကို အၿမဲမျပတ္အကဲခတ္ ကာ ေဆး တန္လွ်င္ေဆး အစားတန္လွ်င္အစား မျပတ္လပ္ေအာင္ ျပဳစုရွာသည္။ ေညာင္းေနလွ်င္ ကုတ္ေၾကာအစ နားထင္နားရင္းအဆံုးႏွိပ္ႏွယ္ေပးရွာပါေသးသည္။ ဤအလုပ္ေတြကို ၀တ္ေက် တန္းေက်လုပ္ေနသည္မဟုတ္။ ရင္ထဲကေစတနာပါပါလုပ္ေနသည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။
သူ႔ေစတနာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အသိအမွတ္ျပဳရပါသည္။ သူ႔အၾကင္အနာကိုလည္းေရာင္ျပန္ဟပ္ရပါ သည္။ မၾကာမၾကာဆိုသလိုပင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္သံုးအလွဆင္ပစၥည္းမ်ား အ၀တ္အစားအသစ္အဆန္းမ်ား စား ေကာင္းေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ၀ယ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာတက္ရန္မလိုေတာ့သျဖင့္ Busines တို႔ Commercial တို႔လိုသင္တန္းေတြတက္ႏိုင္ရန္ ပညာသင္စရိတ္ေထာက္ပ့ံဖူးသည္။ ယခုလွ်င္ပင္ မၾကာမီဖြင ့္ ေတာ့မည့္ International Trade Courseတက္ေရာက္ရန္ စာရင္းေပးခိုင္းရဦးေတာ့မည္။ သူ႔လခတစ္ခု တည္းကိုသာ မွီခိုအားထားေနရေသာေၾကာင့္ ေငြေၾကးအေထာက္အပ့ံကလည္း မလြတ္ျပန္ ပါ။ ေမာင္ညီမေတြအ တြက္ေက်ာင္းစရိတ္ မိခင္အုိႀကီးအတြက္ေဆးဖုိး၀ါးခ မထပ္ေသာ အေၾကာင္းေတြႏွင့္ေတာင္းေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ႏႈိက္ကပင္ ေပးခ်င္ေနမိသည္။
“ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လာတယ္ဦး၊အက္ပီးလက္တစ္ျပားနဲ႔ ေသာက္လိုက္ေနာ္။ မိုးေရေတြစိုေနတာ ႏွင္းပြင့္သုတ္ေပး မယ္”
ႏွင္းပြင့္ျဖဴျပန္၀င္လာေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္အက္ပီးလက္ကဒ္ပါလာသည္။လက္ေမာင္းေပၚတြင္ သဘက္ႀကီးတစ္ထည္ကိုလႊားလ်က္သားယူလာခ့ဲေသးသည္။ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ေဆးကဒ္ကိုထုတ္ကာ ေဆးတစ္ျပားကိုယူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္အလွမ္းတြင္ ေခါင္းကိုအသာရမ္းရင္း ေဆးျပားကို ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းဆီသို႔ အသာယူ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္ဟေပးလိုက္သည္။ ေဆးျပားကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲအေရာက္တြင္ ေကာ္ဖီခြက္ ကိုကမ္းျပန္သည္။ ေကာ္ဖီကိုအသာေမာ့ခ်ရင္း မ်က္လံုးကို အသာေမွးထား မိသည္။ ေမွးထားေသာ မ်က္လံုးအိမ္ထဲ တြင္ ႏွင္းပြင့္ျဖဴေရာက္ေနသည္ကို ဘယ္သူမွမသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။
“ေဟာ..ဦး အေၾကာတက္ေနၿပီထင္တယ္။အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ဦးကလုပ္လိုက္ရင္ ကေလးဆိုးႀကီး အတိုင္း ပဲ။မိုးမိရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာမသိဘူးလား ဦးရဲ႕။ ကဲ..ႏွင္းပြင့္ဇက္ေၾကာ ဆြဲေပး မယ္..”
အထိအေတြ႕က ျငင္သာသည္။လည္ႏွင့္ကုတ္တစ္ေလွ်ာက္ ခပ္ဖြဖြထိေတြ႕လာေသာ လက္ေခ်ာင္းႏုႏု ေလး ၏အယုအယကို ခံုခံုမင္မင္ခံယူေနရင္း အရာရာကို ေမ့ထားလုိက္ခ်င္ေတာ့ သည္။ႏွင္းပြင့္ကလြဲရင္ေပါ့။ ဒါေတာင္စိုးတင့္ေအာင္၏စကားမ်ားကို မဆီမဆိုင္ျပန္ၾကားမိေနေသးသည္။ စိုးတင့္ေအာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏
ညီ၀မ္းကြဲတစ္ေယာကျဖစ္သည္။ ေငြရွာေကာင္းသေလာက္အေပ်ာ္အပါးခံုမင္သည္။ အေပါင္းအသင္းစံုလင္ သည္။ သူေနာက္မိန္းမယူသြားသျဖင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆိုသမွ် ဆဲသမွ် ကုန္းရုန္းခံရင္း ေနာက္ဆံုး က်မွ စကားတစ္ခြန္းတုန္႔ျပန္သည္။
“ဆူ..ဆူ…ကိုႀကီးမြန္ေရ ဆူသာဆူ၊ ဆူလဲဆူထိုက္ပါတယ္ေလ။ ကိုႀကီးမြန္အျပစ္တင္သမွ်လည္စင္းခံဖို႔ အသင့္ပါ. ကေလးရိုက္သလိုရို္က္ၿပီးဆံုးမဦးမလား ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ခံပါ့မယ္ ကိုႀကီးမြန္။ ဒါေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာေလးေတာ့နားေထာင္ေပးပါဦးဗ်ာ. ကိုႀကီးမြန္အသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေလ ေနထြက္ ကေန ေန၀င္ထိ ရုန္း ကန္လိုက္ရတာ။လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းအရင္းျပဳၿပီးဟုတ္တာေကာမဟုတ္တာေကာ ေျပာၿပီး ရွာရတာ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ၾကည့္… တစ္ေနကုန္ ေမာခ့ဲသမွ် ေရႊရင္ဆို႔ေတာ့တာပဲ။ ကိုႀကီးမြန္ညီမက မ်က္ႏွာရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာခိုင္းေနတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ေပါ့။ မယားစိတ္ေကာက္ေပ မယ့္ သားသမီးေတြက ရွိပါ ေသးေရာလို႔မထင္လိုက္နဲ႔။ဖေအဆီ၀ိုင္းၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူၾကေတာ့ တာပဲ။ သူတို႔မွာတာမ်ားေမ့ၿပီး မပါလို႔ကေတာ့ ဂ်ီက်လို႔ကို မဆံုးေတာ့ဘူး။ ကဲ… ဘယ္မလဲ.. အိမ္ေထာင္ တစ္ခု ရဲ႕ သာယာမႈ၊မိသားစုရဲ႕ေႏြးေထြး မႈ၊ ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းခ်င္ သေလာက္ပင္ပန္းပါေစရတယ္ ကိုႀကီးမြန္။ မိသားစုတစ္စုေပ်ာ္ေပ်ာ္အံုးအံုး ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ရႊင္ရႊင္ၾကည္ၾကည္ဆို ငတင့္ေအာင္ ဘာလုပ္ရလုပ္ရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ မေတာင္းဆိုပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္…နားလည္ေပးပါ ကိုႀကီးမြန္ရာ…”
သူ႔စကားႏွင့္သူေတာ့ ဟုတ္ေနသည္။ စိုးတင့္ေအာင္ မိန္းမခင္ႏွင္းသက္ကလည္း ႏွလံုးမလွသူ။ နဂိုမ်က္ႏွာအလွကို အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေအာင္ ဆူပုတ္ေနသူ။ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ မ်က္ႏွာ က ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳး။ ေျပာလိုက္လွ်င္လည္း တစ္ဖက္သား နားမခံခ်င္စရာကစသည္။ တုတ္ထိုး အိုးေပါက္ရံုမက ပိ ႆေလးႏွင့္ေဘးပစ္တတ္သူ။ သားသမီးကို ကြပ္ညွပ္ထိန္းသိမး္ျခင္းမရွိ။ ထစ္ကနဲဆို ေဒါက္ကနဲ လက္ကပါ တတ္၍ ကေလးမ်ားအနားတြင္ မကပ္ရဲရွာ။ မေအကိုခၽြဲမရ၍ ဖေအကိုႏြဲ႕ရာတြင္ အျပင္မွျပန္လာေသာ စိုးတင့္ ေအာင္အဖို႔သူေျပာသည့္စကားလို ေရႊရင္ဆို႔ရေတာ့သည္။ သည္အထဲ.. မိန္းမ၏ၾကင္နာယုယမႈတို႔ႏွင့္ ကင္းေ၀း လာေသာအခါ…
“ဦး သက္သာတယ္ေနာ္။ ေဟာ..ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ ႏွင္းပြင့္ထမင္းပြဲျပင္လိုက္ေတာ့ မယ္ေနာ္..”
ကုတ္ေၾကာဆြဲေပးေနရာမွ ႏွင္းပြင့္ျဖဴထြက္သြားသည္။ ထမင္းပြဲျပင္ေနေသာ ႏွင္းပြင့္ျဖဴ၏ ကုိယ္ဟန္ သြယ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးကခ်စ္စရာ။ သြယ္သေလာက္သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏ အလွကို တေမ့ တေမာ ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ခင္ႏွင္းသက္သာ ႏွင္းပြင့္ျဖဴလိုဆိုရင္ စိုးတင့္ေအာင္ေနာက္မိန္းမ ယူျဖစ္ပါ့မလားဟု ေတြးမိေသးသည္။
“ဒါေတြကအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြပါ ကိုႀကီးမြန္ရာ။ ကၽြန္မတို႔က ငယ္လင္ငယ္မယားေတြပါ။ ဘယ္သူက မွ ရိုက္ႏွက္ေပးစားခ့ဲတာလဲမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကို ခ်စ္လို႔ႀကိဳက္လို႔ယူၾကတာမဟုတ္လား။ အခု.. သူ ေနာက္မိန္းမယူသြားတယ္။ ကၽြန္မထက္ခ်စ္ရမယ့္သူထင္လို႔ယူတာ ယူေပါ့။ ျဖစ္သြားလို႔ အျပစ္ တင္ရင္ လည္း အပိုပါပဲေလ။ သူ႔ခမ်ာအိမ္ေထာင္သက္တစ္ေလွ်ာက္လံုးဒီျပစ္ခ်က္ကေလးပဲရွိတာပါ။ ကၽြန္မခြင့္လႊတ္ တယ္ ကိုႀကီးမြန္။ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးဟာ တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ေတာ့ျဖစ္လာႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဟိုတစ္ဖက္က ကိုဆြဲ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းအားႀကီးလြန္းလို႔ လို႔ ကၽြန္မထင္တာပဲ။ အဓိကကေတာ့ သားသမီးေတြအတြက္ ပါပဲ။ ေ၀းေနေနနီး ေနေနသူတို႔မွာအေဖရွိတယ္ဆိုၿပီး လက္ညွိဳးထိုးျပႏိုင္ရင္ အေဖေခၚစရာရွိေနေသး တယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္ လို႔မွတ္ရမွာပဲ။ ကုိယ့္ျခံ၀င္ ကိုယ့္ႏြားတ့ဲ ကၽြန္မပံုခိုင္းတာ ရိုင္းမ်ားရိုင္းသြား သလားေတာ့မသိဘူး။ ရိုင္းခ်င္ရိုင္းပါ ေစေတာ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးကိုႀကီးမြန္ေရ.. သူကိုေတြ႕ရင္သာ ေျပာ လိုက္ ပါ။ ကေလးေလးေယာက္ကိုရင္ခြင္ ပိုက္ၿပီးေစာင့္ေနေလရဲ႕။သားမယားကို အမွတ္ရရင္ အခ်ိန္ မေရြးျပန္ လာႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာေပးပါ ကိုႀကီးမြန္..”
ေယာက်္ားအေပၚသေဘာထားႀကီးႀကီးႏွင့္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ခင္စိန္ျမင့္၏သေဘာထား ပင္ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြအတြက္ အေဖေခၚစရာရွိလွ်င္ၿပီးေရာ ေယာက်္ားကိုမုန္႔ေ၀သလိုမ်ိဳးေ၀မွ်ႏုိင္သည္း ခြင့္ လႊတ္ႏိုင္သည္။သည္လိုသေဘာထားႀကီးေသာ မိန္းမကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခင္ေမာင္၀င္းကပစ္သြားပါလိမ့္။ မယား၀တ္ပ်က္လို႔လား။ ျမန္မာပီသသည့္ မ်ိဳးရိုးေကာင္းမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ မိန္းကေလးပဲ။ ခင္စိန္ျမင့္ ဘက္ က ပ်က္ကြက္တာမရွိႏိုင္။ အလွမ်ားပ်က္သြားလို႔လား။ အပ်ိဳတစ္ေယာက္၏ အလွအပလိုႏုစို မေနေသာ္လည္း ရင့္က်က္တည္ၾကည္ေသာအလွႏွင့္အရြယ္တင္ေနေသာ ခင္စိန္ျမင့္ကို မသိသူမ်ားက ကေလးေလးေယာက္ အေမဟု မထင္ၾက။လင္သားအေပၚအၾကင္နာမ်ားနည္းေရာ့သလား။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္။လင္ကိုအရိပ္တၾကည့္ ၾကည့္ႏွင့္ဖူးဖူးမႈတ္ထားတာ ကၽြန္ေတာ္အသိ။ ခင္စိန္ျမင့္ထက္ အလွမွာသာ လို႔လား။ ဒါလည္းမဟုတ္။ သာမန္ ရြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳ ဒါနဲ႔ေတာင္ ခင္ေမာင္၀င္းတစ္ေယာက္ ျခံ ခုန္ျဖစ္ေအာင္ခုန္လိုက္ေသးသည္။ ခင္စိန္ျမင့္က လည္းသေဘာထားႀကီးသည္။
ခင္စိန္ျမင့္လိုသေဘာထားမ်ိဳး မခင္ႏြယ္မ်ားထားႏုိင္ပါ့မလား။ ဟာ..မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ အေတြးတို႔က ေတာင္ေရာက္လုိက္ေျမာက္ေရာက္လုိက္ျဖစ္ေနသည္။
“ဦး ထမင္းပြဲျပင္ၿပီးၿပီ စားႏွင့္ေတာ့ေလ..”
ႏွင္းပြင့္ျဖဴက လွမ္းေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေလးကန္စြာ ထလာခ့ဲသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ မခင္ႏြယ္ လက္ရာ ထမင္းဟင္းတို႔က စားခ်င္စဖြယ္ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကဳိက္ကိုသိလည္းသိ၊ ဟင္းစပ္လည္း တည့္ေအာင္စီမံတတ္သည့္ မခင္ႏြယ္။ကူေဖာ္ေလွာင္ဖက္ေတြ တစ္ေလွႀကီးရွိေန သည့္ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ စားဖို႔ အတြက္မီးဖိုေခ်ာင္ကို ကိုယ္တိုင္၀င္ရမွေက်နပ္သူ။ နံနက္စာကိုရံုးတြင္စားျဖစ္သည္ကမ်ား၍ ႏွစ္ဦး သားလက္ ဆံုမစားရေသာ္လည္း ညစာကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စားတတ္သည္။ စားသည္ဆိုရာထက္ ကၽြန္ေတာ္လိုအပ္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းေကၽြးေမြးရင္း သူ႔အတြက္က်ေတာ့ စားဖို႔ပင္ေမ့ ေမ့ေနတတ္သည္။
“ဦးျမင္းခြာရြက္သုတ္ေတြ ထည့္စားေလ၊ ေဆးဘက္၀င္တယ္ ဦးရဲ႕…”
ႏွင္းပြင့္ျဖဴက ေျပာလည္းေျပာ ျမင္းခြာရြက္သုတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ပန္းကန္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စားလိုက္သည္။ ျမင္းခြာရြက္ကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။ ႏွင္းပြင့္ထည့္ေပး ၍ သူေက်နပ္ေအာင္ စားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တုိင္းရင္းသမားေတာ္ႀကီးတစ္ဦးက ျမင္းခြာရြက္၏ အာနိသင္မ်ားကိုရွင္းျပကတည္း က မခင္ႏြယ္တစ္ေယာက္ျမင္းခြာရြက္ႏွင့္အလုပ္ရႈပ္ေတာ့သည္။ သုပ္ ၍တစ္မ်ိဳး၊ အတို႔အျမွဳပ္ျဖင့္တစ္ဖံု၊ ဟင္းခ်ိဳ အျဖစ္တစ္နည္း ဒီဇိုင္းမထပ္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေကၽြးေတာ့သည္။
“အစ္ကို..ျမင္းခြာရြက္သုပ္ကေလးစားလိုက္ေနာ္. အစ္ကို႔မွာက ထိုင္အလုပ္ေတြမ်ားတာဆိုေတာ့ ဒူလာ ကိုင္တတ္တယ္ အစ္ကိုရဲ႕။ ျမင္းခြာရြက္က ဆီးေကာင္းတယ္။ အေညာင္းအညာေျပတယ္။ အသက္လည္း ရွည္ တယ္အစ္ကိုရဲ႕..”
“မစားခ်င္ပါဘူးကြာ။ ျမင္းခြာရြက္က စိမ္းေရႊေရႊႀကီးနံကနံသနဲ႔…”
“မနံေအာင္ ခင္ႏြယ္စပါယ္ရွယ္သုတ္ထားတာပါေနာ္။ ပဲမႈန္႔ေလးနဲ႔၊ ပုစြန္ေျခာက္ေလးနဲ႔။ေျမပဲဆံက လည္းႏိုင္ခ်င္း၊ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ပဲ အစ္ကိုရယ္ စားလိုက္ေနာ္..”
အေျပာခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ မခင္ႏြယ္မည္သုိ႔ပင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေကၽြးေစကာမူ တစ္စြန္းအျပင္ ႏွစ္စြန္းထက္ပို၍ ကၽြန္ ေတာ္ မစားျဖစ္ပါ။ ယခုမူ ႏွင္းပြင့္၏ အေျပာေလးႏွင့္ အယုအယေလးေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စားျဖစ္လိုက္ ပါသည္။ ထမင္းစားကလည္း ၿမိန္သည္။ အနားတြင္ ႏွင္းပြင့္ရွိေန ၍ျဖစ္မည္။ထိုစဥ္ႏွင္းပြင့္ကစကား စလာ သည္။
“ဦး”
ေခၚသံကႏြဲ႕လြန္းသည္။
“ေျပာ”
တမင္တကာ ဟန္လုပ္ကာ သံျပတ္ႏွင့္ထူးလိုက္သည္။
“နက္ဖန္ဘာေန႔လဲဟင္..”
သိၿပီးအေျဖကိုအေမးလုပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကရြဲ႕ ၍ေျဖသည္။
“လြတ္လပ္ေရးေန႔..”
ကၽြန္ေတာ့္အေျဖေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္မ်က္ႏွာေလးညိဳသြားသည္။
“ဟာ..ဦးကလည္းလုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူ႔သြားေမးေမးသိမွာပါ။ ႏွင္းပြင့္နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနတ့ဲ ဘာေန႔လဲလို႔ေမးတာ ဦးရဲ႕..”
“ေအာ္..ဒါမ်ားကေလးရယ္၊ပေဟဋိဖြက္သလိုေမးေနရေသးတယ္။ နက္ဖန္တစ္မ်ိဳးသားလံုးနဲ႔ဆိုင္တ့ဲ လြတ္လပ္ေရးေန႔။ႏွင္းပြင့္အတြက္သီးသီးသန္႔သန္႔သက္ဆိုင္တ့ဲေန႔ဆိုရင္ ႏွင္းပြင့္ရဲ႕ေမြးေန႔။ ဒါကို ဦးမသိဘဲေနပါ့ မလား။..”
“ဟယ္..ဦးကမွတ္မိသားပဲ..”
“မွတ္မိတာေပါ့ ႏွင္းပြင့္ရယ္။ ႏွင္းပြင့္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဦးက အေလးအနက္ထားတာကိုး..”
“၀မ္းသာလိုက္တာဦးရယ္။ ဦးရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ႏွင္းပြင့္ေမြးေန႔ဟာ မဂၤလာရွိသြားၿပီ..”
“ဒီစကားနဲ႔တင္မဂၤလာရွိေစရံုတင္မဟုတ္ေသးဘူး ကေလးရဲ႕ မနက္ဖန္က်ရင္ ကေလးရဲ႕ဘ၀မွာ အမွတ္တရအဓိပ ၸါယ္ရွိရွိက်န္ေနေစမယ့္အ မွတ္တရလက္ေဆာင္လဲေပးဦးမွာ…”
“ဘာလက္ေဆာင္ေပးမွာလဲဟင္.. အို..ဘာေပးေပးပါဦးရယ္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ေလ ဦးေပးတ့ဲလက္ေဆာင္ဆိုရင္ အျမတ္တႏိုးနဲ႔ တန္ဖိုးထားေနမွာပါဦးရယ္..”
“ဦးလက္ေဆာင္ေပးပါၿပီတ့ဲ။ ေမြးေန႔ရွင္ကေရာ ဘာတုန္႔ျပန္မွာလဲ..”
“တုန္႔ျပန္ရမွာေပါ့ ဦးရဲ႕။ ဦးဘာစားခ်င္လဲ ေျပာ ႏွင္းပြင့္ေကၽြးမယ္..”
“စားစရာတင္ဘဲလား ကေလးမရဲ႕..”
“အဲဒါဆိုရင္ ဦးဘာလိုခ်င္သလဲေျပာ။ ဦးလိုခ်င္တာ ႏွင္းပြင့္ေပးမယ္..”
“တကယ္ေနာ္..”
ရင္လိႈက္ခုန္မႈေၾကာင့္ ဣေျႏၵပ်က္စြာထြက္သြားေသာ ကိုယ့္အသံအတြက္ရွက္မိသလိုလိုပင္ျဖစ္သြား သည္။ႏွင္းပြင့္၏ တ်ာသံေလးက ရင္ခုန္ႏႈန္းကိုျမန္လာေစပါသည္။
“တကယ္ပါဦးရဲ႕…ႏွင္းပြင့္ေပးႏိုင္တာဆို ဘာမဆိုေပးပါ့မယ္ ဦးရယ္..”
ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို အလ်င္အျမန္ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ခ်ျဖစ္သည္ကလည္း ႏွင္းပြင့္၏ ပဋိဥာဥ္တြင္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးႏွင့္ ခရာတာတာအသံေလးစြက္ေန ၍ျဖစ္သည္။
“ဒီလိုဆို မနက္ျဖန္ဦးလာေခၚမယ္။ ႏွင္းပြင့္ရဲ႕ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ကို ဦးနဲ႔ ႏွင္းပြင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက်င္းပၾကရ ေအာင္ေနာ္..”
“ဦးသေဘာပါလို႔ဆိုေန..”
မိုးအမည္းတြင္ အသည္းဆင့္ေနသည္။
………………………………….
ရံုးဆင္းသည္အထိ မိုးကသည္းေနဆဲ။
သည္ကေန႔ရံုးအလုပ္ကို မည္မည္ရရမလုပ္ႏုိင္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔၏အရႈတ္ေတာ္ပံုမ်ားၾကားတြင္ လံုးလည္ လိုက္ေန ခ့ဲသည္။ သည္ၾကားထဲ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္ညႊန္း၊ကိုယ္တိုင္ဒါရိုက္တာ၊ ကိုယ္တိုင္မင္းသားအျဖစ္ ပါ၀င္ ရမည့္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကက်လာျပန္ေသးသည္။ ေရာက္ရွိလာမည့္ ေနာက္တစ္ေန႔ကိုႀကိဳေမာေနမိျခင္း ျဖင့္ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ေစခ့ဲသည္။နက္ဖန္ေမြးေန႔တစ္သက္တာတြင္မွတ္မွတ္ထင္ထင္ က်န္ရစ္ေစမည့္ ေန႔ တစ္ ေန႔။ထိုေန႔တြင္ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ဘုရားအတူတူသြားမည္။
“ဟာ..မျဖစ္ႏိုင္။ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္အညီမွ်ေသာ သားအဖအရြယ္။ ပန္းျခံတို႔ ဥယ်ာဥ္တို႔တြင္ အပန္းေျဖ မည္။ မျဖစ္ေသး။ အသိမိတ္ေဆြတို႔၏ မိသားစုမ်ားႏွင့္ေတြ႕ႏိုင္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ ….ပိုမျဖစ္။ဆိုင္ လာေသာ ပုရိသတို႔၏ ရမၼက္ခိုးေ၀ေနေသာ အၾကည့္ရိုင္းတို႔ေအာက္ တြင္ ႏွင္းပြင့္ေလး အေရာက္မခံႏိုင္။ ေၾသာ.. တစ္ခုရွိသည္။ ကိုယ့္အတြက္မေရာက္ဘူးေသာ္လည္း စီးပြားဘက္မ်ားအတြက္ပို ႔ေဆာင္ေပးခ့ဲေသာ ေနရာတစ္ ေနရာ။ျခံက်ယ္က်ယ္အလယ္မွတိုက္ကေလးတစ္လံုး။ သည္ေနရာသာ အလြတ္လပ္ဆံုးျဖစ္မည္။ ရံုးခန္းထဲတြင္ ေတြးခ့ဲရေသာ နက္ျဖန္အတြက္ အေရးသည္ ရံုးဆင္း၍ ကားေပၚေရာက္သည့္တိုင္ ေတြးလက္စမဆံုးႏိုင္ေသး။ စိုးမိုးလွခ်ည္လား ကေလးရယ္..။
မိုးကသည္းေန၍ ကားကိုျဖည္းညွင္းစြာ ေမာင္းႏွင္လာခ့ဲရသည္။ယာဥ္အသြားအလာမ်ားကို ဂရုစိုက္ေန ရသျဖင့္ နက္ဖန္အေရးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္မေတြးႏိုင္။စိတ္ကလုလင္ပ်ိဳျဖစ္ေနေသာ္လည္း လူကဇရာ အိုေပ ၿပီ။ မ်က္စိကမႈန္ခ်င္လာသည္။ လက္ကတုန္ခ်င္လာသည္။ သည္ကေန႔မွျမင့္ထြန္းကခြင့္ယူထားသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမင့္ထြန္းသာကားေမာင္းေနလွ်င္ ကိုယ္ကေနာက္ခန္းတြင္ အၿငိမ့္ သားထိုင္ရင္း နက္ဖန္အတြက္ စိတ္ကူးသက္တန္႔ေတြ ဖန္ဆင္းႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ျဖည္းျဖည္းျငင္သာေမာင္း လာ ရာမွ အိမ္ဘက္သို႔ခ်ိဳး၀င္လာရမည့္လမ္းသြယ္သို႔ပင္ေရာက္လာခ့ဲေတာ့သည္။ လမ္းမႀကီးေပၚမွ ဖယ္ခြာကာလမ္း သြယ္ထဲသို႔ ခ်ိဳး၀င္လိုက္သည္။ေရွ႕တြင္ ဦးျမႀကီးတို႔ ဇနီးေမာ္ငႏွံကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
မိုးထဲေလထဲတြင္ တစ္ေနရာရာမွ ျပန္လာဟန္ရွိသည္။ တစ္ေခ်ာင္းတည္းေသာထီးကို ႏွစ္ေယာက္သား မလံုမလဲေဆာင္းရင္း တစ္ေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ အဖိုးအိုအဖြားအိုတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ကရုဏာသက္မိသည္။ သူတို႔ အိမ္သည္ လမ္းသြယ္၏ အဆံုးတြင္ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္မေရာက္မီ တစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ရွိ၍ အိမ္သို႔ေရာက္ ေအာင္အေတာ္ပင္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ညွာတာေသာစိတ္ျဖင့္ တင္ေခၚရန္ဆံုးျဖတ္ရင္း သူတို႔ ေဘးနားတြင္ ကားထိုးရပ္လိုက္သည္။
“ဟင္..ေခါင္းမလဲ ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔၊ဘယ္လိုျဖစ္လာတာတုန္းဦးေလးျမရဲ႕..”
“မေျပာခ်င္ပါဘူး ေမာင္ေကာင္းရယ္..ဒီမိန္းမအခ်စ္စမ္းတာေလ၊ ေဆးခန္းကို လုပ္ေကၽြးလိုက္ရေရာ.”
“ဟုတ္လား..ေဒၚေဒၚၾကည္၊ကေလးကဆုိးလြန္းေတာ့ ဆံုးမတာလက္လြန္သြားၿပီထင္တယ္..”
“ေျပာကိုမေျပာခ်င္ပါဘူးေမာင္ေကာင္းရယ္..မင္းဦးေလးျမအေၾကာင္းေတာ့..”
“မင္းမေျပာခ်င္ေန ငါေျပာမယ္။ေျပာခ်င္လြန္းလို႔အိမ္ေတာင္လည္ေျပာရေသးတာ။အခုလိုႀကံဳတုန္းဆံုး တုန္းသာၿပီးေတာင္ေျပာလို႔ေကာင္းေသး..”
“ကဲ..ကဲ..ကားေပၚသာအရင္တက္ၾကပါဗ်ာ။ ေနာက္မွေအးေအးေဆးေဆးေျပာ မိုးေတြစိုကုန္ၿပီ..”
အဖိုးႀကီးႏွင့္ အဖြားႀကီးတို႔ ကားေပၚတက္လာၾကသည္။ကားေပၚေရာက္မွျဖစ္ပံုပ်က္ပံုသနစ္စံုကို ဦးေလးျမက ရင္ဖြင့္ေတာ့သည္။
“ေမာင္ေကာင္းရာ ငါ့တူရာ မင္းပဲစဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါကြာ။ ေလာကႀကီးမွာလူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ တစ္ဦး တည္းရပ္တည္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူးကြ။ အဲဒါကို မင္းသေဘာေပါက္တယ္ေနာ္။ လူထဲမွာေနရင္ရပ္ေရးရြာေရး လူမႈ ေရးဆိုတာက ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဒို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာၾကည့္..အမ်ားစုကေမာင္ေကာင္းတို႔လို လူငယ္လူ လတ္ေတြ၊အလုပ္ကိစၥမအားလပ္ၾကတ့ဲလူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီေတာ့ရပ္ေရး/ရြာေရးဆိုရင္ လုပ္မယ့္ ကိုင္မယ့္ သူက ဦးေလးျမတို႔လို လက္တစ္ဆုပ္စာပင္စင္စားဘူဒါးႀကီးေတြပဲရွိ တယ္ေလ။ ေမာင္ေကာင္း တို႔က ေငြအားစိုက္။ ဦး ေလးျမတို႔က လုပ္အားစိုက္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ရပ္ရြာကိစၥေဆာင္ရြက္ၾကရတာေလ။ ဒါကိုပဲ…မင္းအေဒၚက အျပစ္ ႀကီးတစ္ခုလို ျမင္ေနတာ မခက္ဘူးလား..”
“ေတာ္ စကားတတ္တိုင္း လိုရာဆြဲမေျပာေနနဲ႔။ေတာ္ေျပာသလိုဆို က်ဳပ္က ပရဟိတစိတ္မရွိတ့ဲ ပံုမ်ိဳး ေပါက္ေနၿပီ။ ရပ္ေရးရြာေရးကိစၥမလုပ္ရဘူးလို႔မတားပါဘူး။လုပ္ပါ။ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း ရွိသေလာက္ လုပ္ပါ။လုပ္ ၿပီးရင္ အခ်ိန္အခါနဲ႔ျပန္ေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလားေမာင္ေကာင္းရယ္။ အိမ္မွာေျပးေရၾကည့္လို႔မ် ကိုယ္ခြဲလက္ခြဲကမရွိ။ အိမ္ကမယားက်ားဆြဲဆြဲဆိုၿပီး ထားရက္ခ့ဲတာအ့ံတယ္။ ေဒၚေဒၚမွာေလ သူျပန္မလာ မခ်င္းစိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ ေမွ်ာ္ရတာ..”
“ေအး…အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ကြ။ငါနဲ႔ဓမၼာရံုလိုက္ခ့ဲပါဆိုေတာ့ မင္းကမလိုက္ခ်င္ဘူးဆို..”
“ေတာ္တို႔ေယာက်္ားေတြအလုပ္ထဲ မိန္းမက ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔လို႔အေျပာမခံႏိုင္ပါဘူးေတာ္..”
သူတို႔ျငင္းခုန္ေနသည္ကို နားေထာင္ရင္း သူတို႔၏ခ်စ္သက္ရွည္ၾကပံုကိုေတြးေနမိသည္။ ေရႊရင္ သိမ္းသစ္ဆယ္ေက်ာ္ႏွစ္က ကၽြမ္းခ်စ္ခ့ဲၾကသည့္ ဇနီးေမာင္ႏွံ။အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုိင္တိုင္ ခိုင္ၿမဲေသာ အိမ္ေထာင္ေရး။သားသမီးတို႔ပြားစည္းေသာ္လည္း အေတာင္အလက္စံု၍ သူတို႔ခရီးလမ္းကိုသူ တို႔ႏွင္ၾကေလ ၿပီ။ ဦးေလးျမတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ တက်က္က်က္ၾကားမွ အခ်စ္ပြားေနၾကသူမ်ား။ လင္ေဒါပြ လွ်င္ မယားကေပ်ာ့ လ်က္ မယားစိတ္ေကာက္လွ်င္ လင္ကေခ်ာ့ရင္း ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ ကိုင့ံလင့္ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။
ယခုလည္း ဦးေလးျမက ရပ္ကြက္အစည္းအေ၀းသြားသည္။ အစည္းအေ၀းၿပီး၍ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တန္ ေသာ္ လည္းမျပန္။ လူငယ္တစ္သိုက္ႏွင့္စကားေၾကာသန္ေနသည္။ ဦးေလးျမသည္ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းျဖင့္ စကား ေျပာေကာင္းသူျဖစ္သည္။ သူ႔ဆီက ဟာသဆန္ေသာစကားမ်ားၾကားလာရႏိုင္သလို ထိုဟာသထဲမွ ပင္ ဘ၀ အတြက္ ဒသနမ်ား၊သင္ခန္းစာမ်ားရႏိုင္ေပရာ လူငယ္တို႔ကေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မလႊတ္။ ဦးေလးျမကလည္း စကားေတာင္းလို႔ကေတာ့ ခါးမေညာင္းေနမေစာင္းထဲက။ သို႔ႏွင့္ညဥ့္နက္၍ နက္မွန္းမသိ။အခိ်န္ေတြလင့္လာ သည္။ ထိုညကမီးျပတ္ေန၍ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း။ေဒၚေဒၚၾကည္တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ တိမ္တိမ္ေပြေပြ။ ၾကာေတာ့… အေၾကာက္တြင္ေဒါသက ၀င္လာသည္။ျခံတံခါး ကို ေသာ့ႏွင့္ အေသပိတ္ လိုက္သည္။ဦးေလးျမျပန္လာ၍တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ကာဖြင့္ခိုင္းေသာ္လည္းမၾကားဟန္ျပဳေနသည္။ ေခၚမရေသာ္ ဦးေလးျမျခံစည္းရိုးကိုေက်ာ္တက္ေတာ့သည္။
“တမင္လုပ္လုိက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေမာင္ေကာင္းရယ္. သူကအဖိုးႀကီးမဟုတ္လား။ ျခံစည္းရိုး ကို ေပၚေတာ့ ေက်ာ္မတက္ေလာက္ဘူးလို႔ပဲ ေဒၚေဒၚၾကည္ထင္ထားတာ။ အရင့္အရင္ေတြတုန္းကလဲ တံခါးမွ ဖြင့္မ ေပးရင္ တစ္အိမ္အိမ္၀င္အိပ္ေနက်ဆိုေတာ့ သူရယ္လို႔လံုး၀မထင္မိဘူး။ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ …ျခံစည္းရိုးေပၚမွာမည္းမည္း..မည္းမည္းလဲျမင္ေရာလူလားဟ့ဲ..ဘာလားဟ့ဲေပါ့ေလ။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔ လန္႔နဲ႔ပစ္မိပစ္ရာ ပစ္လိုက္တာ ..”
“ဦးေလးျမကလဲဗ်ာ။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေက်ာ္တက္ရတယ္လို႔…တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကိုလာခ့ဲေရာ ေပါ့..”
“အိပ္ခ်င္လို႔ကေတာ့ေမာင္ရာ မင္းအိမ္တင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အိမ္မွာတက္အိပ္အိပ္ပါ။ အားနာတယ္ ထင္ရင္ ဓမၼာရံုမွာေတာင္ အိပ္ရင္ရေသးတာ။ အဲဒီညက မီးေတြျပတ္ေနလို႔ ေမွာင္ထဲမွာတစ္ေယာက္ထဲ အားငယ္ ေနမွာပဲဆိုၿပီး ေက်ာ္တက္လိုက္တာ။ ဟာ..ဟ မင္းအေဒၚေတာ္ေတာ္လက္ေျဖာင့္သား ငါ့နဖူးကို ဒါရိုက္ကစ္တာ ပဲေဟ့။ သနပ္ခါးတံုးနဲ႔ပစ္လိုက္တာမို႔ေပါ့ကြာ။ ငရုတ္က်ည္ေပြ႕နဲ႔သာဆိုရင္ မလြယ္ဘူးေမာင္။ ဒါေတာင္ ငါးခ်က္ ခ်ဳပ္ရ အား..ကၽြတ္…ကၽြတ္…”
“ဟင္..ကို..ကို…အနာကသိပ္နာေနသလားဟင္..”
“နာေတာ့နာတာေပါ့ကြာ။ဒါေပမယ့္ မင္းေလးအနားရွိရင္ မနာဘူး။ဟီး..ဟီး..”
ဦးေလးျမက ေျပာရင္း တဟားဟားရယ္ေနသည္။ ေဒၚေဒၚၾကည္က မ်က္ေစာင္းေလးေထာင့္ကပ္ကာ ဦးေလးျမေပါင္ကို လွမ္းဆိတ္လိုက္သည္။ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း အခ်စ္ေၾကာင့္ အရွက္သည္းဟန္ေလး ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္မိသည္။ စိတ္ေကာက္သည္ဆိုသည္ကပင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ၏ ျပယုဂ္အျဖစ္ ေဒၚေဒၚၾကည္က်င့္သံုးလာဟန္ရွိသည္။ ကားေပၚမွမဆင္းခင္ ဦးေလးျမေျပာသြားေသာ စကားတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ပ့ဲတင္က်န္ရစ္ခ့ဲသည္။
တကယ္ေတာ့ကြာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုဆိုတာ ဘာနဲ႔အလာသ႑ာန္တူသလဲဆိုေတာ့ စက္၀ိုင္းေလးတစ္၀ိုင္း နဲ႔တူတယ္ ေမာင္ေကာင္းရ။ ေယာက်္ားဆိုတ့ဲစက္၀ိုင္းျခမ္းနဲ႔မိန္းမဆိုတ့ဲစက္၀ိုင္းျခမ္း၊ ေအး…ႏွစ္ျခမ္းေပါင္းလိုက္ေတာ့ စက္၀ိုင္းျဖစ္သေရာ။ စက္၀ိုင္းကေတာ့ စက္၀ိုင္းပါပဲ။ တစ္ခါတေလက်ရင္ အထိ အခိုက္၊အဖိအႏွိပ္၊ အေထာင္းအထုေတြနဲ႔က မလြတ္ျပန္ဘူး။အဲဒီအခါက်ေတာ့ စက္၀ိုင္းစာ ပိန္ခ်င္ပိန္မယ္။ ခ်ိဳင့္ ရင္ခ်ိဳင့္မယ္။ ခြက္ရင္ခြက္မယ္။ ပံုေတာ့ပ်က္သြားတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ျပန္ျပင္လုိက္ေပါ့။ ျပန္ျပင္ လုိက္ရင္ စက္၀ိုင္းျပန္ျဖစ္မွာပဲ။ စက္၀ိုင္းျခမ္းႏွစ္ခုသာၿမဲၿမဲၿမံၿမံထိထိစပ္စပ္ရွိေန အဲဒါစက္၀ိုင္း ပဲ။ ေအး..ပ့ဲသြား ရင္ ေတာ့ ပ်က္ၿပီေပါ့ကြာ။ စက္၀ိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ဆက္ရင္ရပါတယ္လို႔ ေျပာဦးမလား။ ရေတာ့ရတာေပါ့ ေမာင္ရာ။ဆက္ရာကရွိေနေတာ့ မူလစက္၀ိုင္းေလာက္ေကာင္းႏိုင္ပါဦးမလား ။ေဟ့..ေဟ့..ဒို႕မ်ားစက္၀ိုင္းေတာ့ ပိန္လုိက္ေကာင္းလိုက္ ခ်ိဳင့္လိုက္ ေဖာင္းလိုက္ ခြက္လိုက္ ျပည့္လိုက္နဲ႔ အသက္ေတြသာႀကီးလာတာ ခုထိခ်စ္ၾကတုန္း။ မဟုတ္ဘူးလား မယ္ႀကီးအို..”
ေစာေစာက သူမဟုတ္သည့္ဟန္ႏွင့္ မိုးကတန္႔ကနဲရပ္သြားသည္။ မိုးအတန္႔တြင္ ေနကထြက္ လာသည္။ တစ္ေန႔လံုးေနျခည္မျဖာခ့ဲရသမွ် ယခုမွအတိုးခ်ကာ ၀င္းလက္ေနသည္။ ေန၀င္ခ်ိန္နီးေသာ္ျငား ရဲ၀့ံ စြာသာေနသည္။
…………………………………………………..
မိုးတိမ္ကင္း၍ ေနရွင္းရွင္းသာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရႊတိဂံု ရင္ျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။ ေမာင္မယ္စံုညီဘုရားဖူး ၿပီးၿပီ။ ပန္းေရခ်မ္းကပ္လွဴၿပီးၿပီ။ အလွဴဒါနလည္းျပဳၿပီးၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္လႊာခ်ကာ ေမတၱာပို႔အမွ်ေ၀ေနေသာ မခင္ႏြယ္၏ရင့္က်က္တည္ၾကည္ ေသာ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို တစ္စိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ေနလွ်က္……………………………..
ခင္လယ္လယ္ခ်စ္(ျမန္/ဂုဏ္)
.jpg)
