ထမင္းကလည္းဆာလိုက္တာေနာ္။ဒီေန႔တစ္ေနသာကုန္သြားတယ္၊အေပါက္ အလမ္း မ တည့္ခ်က္ ကေတာ့ေျပာကို မေျပခ်င္ေတာ့ဘူး။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအတည္းက အိမ္ကေနၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာခဲ့တာ၊ အေမ့အိမ္က ဆိပ္သာကြန္းေထာက္ၿမိဳ႕သစ္မွာေလ။ၿမိဳ႕သစ္နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲကအေ၀းသား။ ေညာင္လွလိုင္းကားစီးရင္ႏွစ္ရာသံုးရာ၊ အေမ့မွာ ဘယ္ေပးႏိုင္မလိမ့္မတံုး။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုကိုယ္အားကိုး၊ကိုယ့္အရိုးကိုယ္သယ္ရင္းခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ လာရတာေပါ့။
ေရႊဘံုသာေရာက္ေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ၀င္လိုက္တယ္။ရိပ္သာရဲ႕စားဖိုးေဆာင္ ၀င္ၿပီး ၾကက္သြန္ႏႊာတာတို႔၊ ဟင္းရြက္သင္တာတို႔ ကူညီလုပ္ကို္င္ေပးရင္း ခဏနား ရင္းေပါ့။ၿပီးေတာ့စားစရာေလးလညး္စားလို႔ရျငား ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ကူညီ လုပ္ကိုင္ ေပးရင္း ထမင္းခ်ိဳးေလး ဆီစမ္း ထားတာ ေကာက္၀ါးလိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳးတစ္ဖဲ့ထဲရယ္ပါ အေမ့အေနနဲ႔က မ်ားမ်ားစားစားလည္းစားႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေတာင္သူအိုႀကီးမက မ်က္ ေစာင္းထုိးၾကည့္တာခံလိုက္ရေသးတယ္။ ဒီအေဆာင္မွာေတာ့ သူကေခါင္ေလ။ သူၾကည္ျဖဴသဒၶါမွ အေမတို႔လို ကူညီတဲ့သူေတြက ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့စားရဲတာပါ။ အခုဟာက အဖိုးအဖြားေတြကို ေကၽြးဖို႔မသင့္ လို႔စြန္႔ပစ္မဲ့အထဲက ထမင္းခ်ိဳးေလး၀ါးမိတာမ်ား အပင္းလွ်ိဳရတာထက္ ဆိုးေသးသေတာ့။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒီထမင္းခ်ိဳးေလး တစ္ကိုက္တစ္ဖဲ့ကတင္ ၿမိဳ႕ထဲသြားဖို႕ အားအင္ေတာ့အျဖစ္သား။
တႏံု႔ႏံု႔ေလွွ်ာက္လာတာ ေဟာ...အမွတ္(၁)ေရွ႕ေတာင္ေရာက္လာပေကာ။ ဒီေက်ာင္းကအ ေမတို႕ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလး။ ေက်ာင္းႀကီးက အစစအရာရာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတာဆိုေတာ့ အေမ တို႕ငယ္ငယ္က ပံုရိပ္ေတြေပ်ာက္ကုန္ၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့အေမတို႕လို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေဟာင္း ေတြရဲ႕ ရင္ထဲႏွလံုးထဲမွာေတာ့ စြဲထင္ေနတာေတြ ျပည့္လွ်ံေနမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္မွ ေတာ့ ထုိုင္ေနက် ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာထိုင္ဦးမွ၊ အဲဒီကြပ္ပ်စ္ကေလးက ဘစံဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မွာရွိတာ ေလ။ အေမမို႔ထိုင္လိုက္ၿပီဆို ဦးတင္ေမာင္က ကြမ္းယာတစ္ယာအၿမဲတမ္း ေကၽြးေနက်။ ကြပ္ပ်စ္ မွာအေမာေျပထုိုင္ရင္းေက်ာင္းႀကီးဘက္ၾကည့္မိေသးတယ္။ အေမတို႕တုန္းကေတာ့ တမာေဆာင္ ေပါ့။ ခု.....မရွိေတာ့ပါဘူး။ တမာေဆာင္မွာက ကိုးတန္းေတြကိုထားတာ၊ ကိုးတန္း တန္းခြဲေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆိုရင္ ေအ ကေန ေက အထိရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာမႏုိင္ ေက အယ္လ္ အိုင္ လို႔ေတာင္စားခ်ိဳးရွိခဲ့ေသးတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ငယ္ဘ၀မို႕ ဆိုးခဲ့ ေတခဲ့ ေပခဲ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ခုဆိုရင္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကလို႕။ ၿမိဳ႕ေရး နယ္ေရးမွာဦး ေဆာင္သူေတြျဖစ္ၾကလို႕။ တမာေဆာင္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢက စိုက္ထူးေပးခဲ့တဲ့ အလံ တိုင္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ကို အေလးျပဳၿပီးရင္ ဆရာႀကီးဦးၾကည္စိန္က ဆံုးမစ ကားေျပာေနက်။ ၿပီးေတာ့အမွတ္ရတာရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းေကာင္စီေရြးၾကေတာ့ မုန္း (ေရနံ႔သာ)ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာေပါက္စ ေမာင္ေမာင္ကို အေမတို႕မဲေပးလိုက္ၾကတာ ေက်ာင္း ေကာင္စီအတြင္းေရးမွဴးကို ျဖစ္သြားေရာ။ေက်ာင္းေကာင္စီကတိသစၥာခံယူပြဲလုပ္ေတာ႔ ဖိုးဆိတ္ဆို တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးက ဆိုင္း၀ိုုင္းႀကီးတီး၊ အေမတို႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ေက်ာင္း ေကာင္စီသီခ်င္း သံၿပိဳင္ဆို၊ တယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာကိုး။ ဘာတဲ့....ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလုပ္သားျပည္သူအေပၚ သစၥာရွိရမည္ ဆိုလို႕ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ မက်န္ ဘူး။
ဦးတင္ေမာင္ ယာေပးလိုက္တဲ့ ကြမ္းေလးတစ္ၿမံဳ႕ၿမံဳ႕နဲ႔ စည္ပင္ယာထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္လာ ခဲ့တာ၊ ဖြဲပံုလမ္းဆင္းက အုတ္ေလွကားအတက္ကို ေတာင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေမက ၿမိဳ႕မ ေတာင္တြင္းႀကီး မင္းစုကို သြားမွာေလ။ အဲ့ဒီမွာအေမ့သူငယ္ခ်င္း မခင္သြယ္ဆိုတာရွိတယ္။ တ ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေလွ်ာက္သာလာရတယ္၊ မခင္သြယ္နဲ႔ေတြ႕ပါ့ေတြ႔ပါ့မလားလို႔စိတ္ကေမာမိေသး။ သူက လူမႈေရးမ်ားတဲ့သူေလ။ သာေရးနာေရးရွိလို႕ကေတာ့ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္သြားေန တတ္တာ။ ေတြ႕မွာပါေလ။ လူမႈေရးကိစၥဆိုတာအၿမဲတမ္းေပၚေနတာမွတ္လို္႕။ အခုလဲသူပဲ တရရ မွာထားတာပဲ၊ ရွိမွာေပါ့လို႕ အားတင္းလာမိပါတယ္။ သူတို႔တိုက္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရႊရင္ကို ဆို႕ သြားတာပဲ။ တိုက္တံခါးႀကီးက ေသာ့ခတ္လို႔။ ေဘးအိမ္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေန႔က အထြန္႕တ လူးျဖစ္လို႕ ညတြင္းခ်င္းေဆးရံုးတင္လိုက္ရသတဲ့။ေျပာတဲ့သူက လိုလိုလားလားေျပေျပ ျပစ္ျပစ္ ေျပာတာလဲမဟုတ္၊ အေမကလဲ နားစြန္နားဖ်ားအၾကားနဲ႔တင္ ေဆးရံုႀကီးကို တန္းေျပးခဲ့တာေပါ့။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ ကိုယ္ေက်းဇူးရွင္လဲျဖစ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မယ္ဆိုတဲ့ ေစ တနာနဲ႔ပါ။ ေဆးရံုႀကီးေရာက္ေတာ့ ဟိုေမးသည္ေမးနဲ႔ ေဆးရံုးအခန္းေတြသာႏွံ႔သြားတယ္။ မခင္သြယ္ကို ဘယ္မွာေတြ႕လို႔တုန္း။ ဒီလိုနဲ႔တြင္းႀကီးမင္းစုထဲ တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး ေသခ်ာ ေအာင္ေမးေတာ့မွ ရန္ကုန္ေဆးရံုမွာတင္လုိက္ရတာဆိုဘဲ။ ရန္ကုန္ ထိေတာ့ အေမဘယ္လို လုိုက္ ႏုိုင္မလဲေနာ္... ဟုတ္ဘူးလား။
မခင္သြယ္ဆုိလို႕ ေျပာရဦးမယ္။ သူနဲ႔အေမနဲ႔က ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း၊ငယ္ငယ္က တည္းက ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္ေနလာၾကတဲ့ ေမြးခ်င္းထက္ေတာင္ရင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းအစစ္ေတြ။ ဟို တုန္ုးကအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ တယ္ၿပီးမေျပာခ်င္လွပါဘူး။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ အေဟာင္း ေတြ အသစ္ျဖစ္လြန္းလို႔။
ရွင္ေလာင္းလွည့္တုနု္းက ေရႊထီးေဆာင္းရတာကိုပဲ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနတယ္လို႔ ေမးေငါ့တတ္ၾက တတ္သူေတြကလည္း အရွိသားကလား။ဘယ္လိုပဲေမးေငါ့ၾကပါေစ၊ ခံရဲပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ေျပာရင္းေျပာ ရင္းနဲ႔ အေဟာင္းကေနအသစ္ျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြက လည္ပင္းအတင္းညွစ္လိုက္သလို ခံစားရလြန္းလို႕ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ဆို ေမ့ေပ်ာက္ထားခ်င္မိေတာ့တယ္။
ဆုိပါဆို႔... မခင္သြယ္တို႔က ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကို ခ်မ္းသာလာၾကတာ က်ိက်ိတက္။ ဆယ္သက္မက ဆယ္ကမၻာတုိင္ စားလို႔မကုန္ဘူးလို႕ေျပာရမယ္။ မ်ိဳးရိုးၾကေတာ့လဲ တြင္းရိုးတြင္း စားမ်ိဳးနဲ႔ စလင္းသူေကာင္းမ်ိဳး ေမာင္ႏွံစံုပြားစည္းၿပီး ဆင္းသက္လာတဲ့အမ်ိဳးေတြေလ။စပ္မိလို႔ေျပာ ရအုန္းမယ္။ အေမမႀကြားပါဘူး။ၾကြားလဲမၾကြားတတ္ပါဘူး။
အေမနဲ႔မခင္သြယ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဇယ္ခုတ္တမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ ဇယ္ခုတ္တမ္းကစား တာပဲ ဘာထူးလို႕လဲလို႕ေတာ့ မေမးလိုက္နဲ႔။ အေမတို႕ကစားတဲ့ ဇယ္ေတြက စိန္ေတြ၊ စိန္ဆိုမွ တကယ္စိန္အစစ္ေတြ။ မခင္သြယ္တို႔ ခ်မ္းသာလိုက္ပံုမ်ား စိန္ကိုျပည္ေတာင္းနဲ႔ ခ်င္ရေလာက္ ေအာင္ကို ခ်မ္းသာတာကိုး။ စိန္ေတြကို ေတာင္ဆုပ္ေလာက္ရွိတဲ့ ကၽြန္းေသတၱာေလးထဲမွာထည့္ ၿပီး ခုတင္ေအာက္မွာ ဒီအတိုင္းထားတာ။ ခုေနေျပာလို႕ကေတာ့ ယံုခ်င္စရာေတာင္ရွိမယ္မထင္ ဘူး။
တစ္ေန႔ေတာ့ခင္သြယ္နဲ႔ အေမအိပ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီးကစားၾကတယ္။ အိပ္ခန္းက မခင္သြယ့္ ဘြားေအႀကီးရဲ႕ အိပ္ခန္းေပါ့။ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတာ္ေတာ္ ခုေျပာရင္ ခုျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ မခင္သြယ္ေပါ့၊ ခုတင္ေအာက္၀င္ ကၽြန္းေသတၱာဖြင့္ စိန္ေတြကို လက္ခုပ္နဲ႔ႀကံဳးယူ ေကာ္ေဇာေပၚ သြန္ခ်ၿပီးေတာ့ ``လာေဟ့...သူငယ္ခ်င္း..တို႔ဇယ္ခုပ္ရေအာင္´´ ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လဲ ဇယ္ခုပ္ေနလိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သူ႕ဘြားေအႀကီးေရာက္လာၿပီးခါးေထာက္ၾကည့္ ေနတာေတာင္ႏွစ္ေယာက္စလံုးမသိၾကဘူးေလ။ ဘြားေအႀကီးကိုျမင္ေတာ့အေမေလးေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ ရိုက္မလားဟဲ့၊ ႏွက္မလားဟဲ့၊ ဆူမလားဟဲ့ေပါ့ေလ။ ဒီမွာတင္ဘြားေအႀကီးက တဟားဟားရယ္ၿပီး ``စိန္ကို ဇယ္လုပ္ တကယ္ခုပ္ကစားတာ ငါ့ေျမးေဟ့´´ လို႕ေျပာလည္းေျပာ ရင္းမခင္သြယ္ကို ဖက္ဖက္နမ္းလို္က္တာေလ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီေနာက္လဲ အိမ္ကို ဧည့္သည္ လာတို္င္းၾကြားလိုက္ရတဲ့ မခင္သြယ္အေၾကာင္း၊ ``စိန္ကို ဇယ္လုပ္တကယ္ခုပ္တဲ့ေျမး´´တဲ့ေလ။
ဒါက မခင္သြယ္ငယ္အတိတ္တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းရယ္ပါ။ ဆင္ပိန္ေတာ့ကၽြဲ၊ ကၽြဲပိုင္ေတာ့ ဆိတ္ ၊ဆိတ္ပိုင္ေတာ့ၾကြက္ေလာက္ဆိုေပမဲ့ မခင္သြယ္အေျခအေနက ေတာင့္တင္းပါေသးတယ္။ လက္ ရွိသူေနတဲ့တိုက္ႀကီးအျပင္ လခနဲ႔ငွားထားတဲ့တိုက္ေတြကတင္ ေလးငါးလံုး။ ေျမေထာက္ခရတဲ့အ ကြက္ေတြကတင္ ငါးကြက္ ေျခာက္ကြက္။ အဲဒီအငွားခေတြနဲ႔တင္ စားခ်င္တာစား၊ သံုးခ်င္ တာသံုး လို႔ရတာအျပင္ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာေအာင္ ေနနိုင္တဲ့မခင္သြယ္ပါေနာ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အတိတ္ကံအေၾကာင္းေကာင္းခဲ့သလဲလို႕။
ဒါေပမဲ့ေလာကဓံတရားဆိုတာ တယ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာကိုး။ သူ႕မွာမိသားစု၀င္မဆို ထားနဲ႔ ေဆြရင္းမ်ိိဳးျခာတစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့တာပဲ။ နဂိုကမွ ေမြးခ်င္းနည္းရတဲ့အထဲ ရွိတဲ့သူေတြ ကသက္ဆိုုးမရွည္ၾက။အိမ္ေထာင္သားေမြးအရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ မ်ိဳးရိုးၾကည့္ရ ၊ၾကြယ္၀မႈ တိုင္းတာရ၊ ဂုဏ္ရည္တူရွာရနဲ႔လင္စံအေရြးေကာင္းခဲ့တာ လင္ေခြးနဲ႔မညားဘဲ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ မခင္သြယ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ တစ္ဘက္လွည့္ၿပီး ေျပာရင္ေတာ့ရသား။ခုေတာ့သူေသရင္ ပစၥည္း ေတြဘယ္ႏွယ္လုပ္မွာတုန္း။ ဘယ္သူဆက္ခံမွာတုန္းလို႔ေတြးေနသလား။ မေတြးနဲ႔ မေတြးနဲ႔။ သူပိုင္ ဆိုင္သမွ်တိုက္တာျခံေျမမွန္သမွ်ကို စတုပစၥယရိုးမဆြမ္းေလာင္းအသင္းႀကီးကို လွဴၿပီးသား။ ေရွ႕ ေနေရွ႕ရပ္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး လွဴထားတာ။ ဒီေလာက္ စည္းစနစ္ႀကီးတဲ့ မခင္သြယ္ပါေနာ္။
အေမက သူ႔ဆီတစ္ပတ္တစ္ခါ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ေ၀ယ်ာ၀စၥေလးေတြကူလုပ္၊ ဇာတ္ ေၾကာဆြဲ၊ ေျခသလံုးေလးႏွိပ္၊ ေစ်းသြားၿပီး သူလိုခ်င္တာေတြ၀ယ္ျခမ္းေပး။ အေၾကာင္းေပါင္း သင့္ တာေလးေတြေျပာ။ သူေကၽြးတာစား၊ သူ႔စကားနားေထာင္၊ တစ္ေနကုန္ေနၿပီးမွ အိမ္ျပန္။ အိမ္ျပန္ ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မတြန္႔မတိုေပးလိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ငါးရာမ်ိဳး၊ တစ္ေထာင္မ်ိဳး။ စားစရာေသာက္စရာ ကအိတ္တစ္လံုး။ ေနာက္အပတ္လည္း လာခဲ့ဦးေနာ္။ ညည္းနဲ႔စကားေျပာရတာ စိတ္ခ်မ္းသာ လိိုက္တာေအ ... လို႔တ တတမွာတတ္တဲ့ မိန္းမ။ ခုေတာ့ရန္ကုန္ေဆးရံုးမွာတဲ့။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း သူ ေတာ္ေကာင္းမႀကီး က်န္းမာပါေစေတာ္။ စြဲကပ္ေနတဲ့ေ၀ဒနာ ပိန္းၾကာဖက္တြင္ေရမတင္ေလွ်ာ က် ကြာက်သလို ေပ်ာက္ကင္းပါေစေတာ္။
မခင္သြယ္မွ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စလင္းတန္းကိုေက်ာ္၊ ေရႊေစတီေက်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး အ ေမ႔ေျခလွမ္းေတြကို သဘာ၀ရိပ္သာဘက္ လွည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။ရိပ္သာမွာက စာ၀ါတတ္ေန တဲ့ သီလရွင္ကေလးေတြရွိတယ္။ ဆရာေလးတို႔တစ္နယ္တစ္ေက်းကလာၿပီး ပထမျပန္စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာ။ဆရာေလးတို႔ဆီသြားရင္လည္း ထမင္းတစ္တပ္ေတာ့ မငတ္ပါဘူးေလဆို တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔အားခဲလာရတာ။ ထမင္းတစ္နပ္လို္႔သာဆိုရတာပါေလ။ အေမစားတာ ေၾကာင္စာေလာက္ရွိတာ ဆိုေတာ့ ဆရာေလးတို႔ မွာ အပမ္းႀကီးတာမွ မဟုတ္တာ။ အေမကလည္း ဆရာေလးတို႕ ေစတနာရွိေအာင္ တတ္အားသမွ်လုပ္ေပးေနၾကပါ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးတာမ်ိိဳး၊ ဖင္ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ မျငင္းတမ္းလုပ္ေပးတာဆိုေတာ့ ဆရာေလးတို႕က အေမ့ကိုေမွ်ာ္ေနက်။ ဆရာေလးတို႔ ဆီမွာေန႔စာေတာ့ အ၀စားရတတ္ပါရဲ႕။ ခက္တာက ညစာ။ အိမ္အျပန္ညစာ အတြက္ကခက္ တယ္။ မခင္သြယ္နဲ႕မေတြ႕ရတာ နာလိုက္တာ။ သူနဲ႔ေတြလို႕ကေတာ့ ဘာပူစရာရွိတုန္ုး။ ခုေတာ့ပူ ေနရၿပီ။
ရိပ္သာက ထြက္ေတာ့ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ ထင္လဲမထင္ပါဘူး။ေမွ်ာ္လဲ မေမွ်ာ္ လင့္္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာေလးရရမနည္းပါဘူးေလ ဆိုုတဲ့အေတြးနဲ႔ ဆံုတိုက္ထဲ က ေခၽြးမႀကီးအိမ္ ၀င္ခဲ့မိတယ္။ ေရနစ္တဲ့သူအတြက္ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္ကလညး္ အားတစ္အားလို႔ ထင္တာလဲပါ တာေပါ့ေလ။ ``ေၾသာ္...အေမပါလား´´ ဆိုတဲ့ဆီးႀကိဳလုိက္တဲ႔ အာေမဋိတ္သံမွာကိုက ပ်ဴငွာမႈမ ပါတာေသခ်ာတယ္။ စိမ္းကားရက္ႏိုင္ပါေပ့။ အေမ့ကို ဒီဘ၀ေရာက္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ဇာတ္ ညႊန္းေရး၊ သူကိုယ္တိုင္ဒါရိုက္တာလုပ္၊ သူကိုယ္တိုင္ဇာတ္ပို႔ လုပ္ခဲ့တာေလ။
အေဟာင္းေတြအသစ္ျဖစ္ရင္ရင္နာလြန္းလုိ႔ မေျပာေတာ့ဘူးလို႕ေနတာ။ အေၾကာင္းေပါင္း သင့္လို႔ ေျပာရဦးမယ္ကြဲ႔။ အေမဆိိုတာဟာေစ်းနားနီးနီး တိုက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနလာတဲ့မိန္းမ။ၿမိဳ႕ လယ္ေကာင္မွာ ခ်က္ျမႇဳပ္တဲ့ၿမိဳ႕သူ စစ္စစ္။ မိဘဘိုးဘြားက ပြဲစား ကုန္သယ္၊ လင္သားကလည္း ပြဲ စား ကုန္သယ္ ၊သစၥာရွိရွိ ကတိ တည္တည္ နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ေနလာခဲ့ၾက တာပါ။ အေမ့ ခင္ပြန္း ဆံုးပါးသြားေတာ့လည္း ကိုယ္ကတိုက္အေပၚကေန၊ တိုက္ေအာက္ထပ္ကို အခန္းဖြဲ႔ၿပီးဆိုင္ခန္းငွား စား၊ မိသားစုအိေျႏၵမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ ေစ်းထဲမွာေန႔ျပန္တုိးေပး၊ ေရႊအေပါင္ခံဆို ေတာ့ အဖမဲ့သားႏွွစ္ ေယာက္ကို မုဆုုိုးမဘ၀နဲ႔ က်ားကန္ႏိုင္ခဲ့တာ ၾကြားတာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
ဒီလိုနဲ႔သားအႀကီးက အိမ္ေထာင္က်ေရာ။ မိန္းမေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ သြားလိုက္တာ မေအဆီျပန္ေစာင္းခတ္ေဖာ္ေတာင္မရဘူး။ လာမဲ့လာေတာ့ မ်ိဳးဥျပဳတ္စားမဲ့ကိန္းနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ``ရန္ကုန္မွာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ေကာင္းတယ္၊ အရင္းအႏွီးရွိဖို႔ပဲ လို တယ္၊ အေမ့တုိက္ကို ေရာင္းလိုက္ရင္ ႏွစ္တိုတိုေလးအတြင္း ေလးငါးဆယ္ဆႀကီးပြားႏိုင္တယ္။ ဘာရယ္ ညာရယ္´´ မက္လံုးေပးၿပီး တစ္သက္လံုး ေနလာခဲ့တဲ့တိုက္ကို ဇြတ္ေရာင္းခိုင္းတယ္ေလ ေခၽြးမအလိမၼာကလည္း ``အေမနားေတာ႔၊ အေမ့ကို သမီးတို႔ တစ္လွည့္လုပ္ေကၽြးမယ္ အေမတို႔ ေနဖို႔လည္း ၿမိဳ႕သစ္မွာ ၀ိုင္း၀ယ္ၿပီးအိမ္ေဆာက္ေပးမယ္´´ ဆိုၿပီးအတင္းနားခ်တာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ တိုက္ေရာင္းၿပီး သူတို႕လက္ပံုအပ္ခဲ့တယ္။ေစ်းနားနီးနီးတိုက္ႀကီးနဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ႔မိန္းမ။ ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ ဖ်ားအခုမွ တည္တဲ့ၿမိဳ႕သစ္မွာ ၀ိုင္းကေလးက်ဥ္းခလုပ္၊ ေနျဖစ္ရံုအိမ္ကေလးနဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသမဲ့ ေန ရတဲ႔ဘ၀ကို ေရာက္ေရာ။
အစပိုင္းေတာ့ ဟုတ္ဟုတ္ဟတ္ဟတ္ပါပဲ။ အေမ့ကို ေထာက္ပံ့ေနတာက တစ္ကယ့္ကို ၿမိဳး ၿမိဳးျမက္ျမက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘာၾကာတာမွတ္တုန္း။ အခါေတာက္လည္မယ္ မထင္ဘူး။ လူလိမ္ဘဲခံရ သလိုလို လုပ္ငန္းဘဲပ်က္သလိုလို္ ဘာမွေရေရရာရာမရွိပါဘူး။ရွိသမွ်စည္းစိမ္ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းျပဳန္း ပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေခၽြးမကျပန္လာ။ သူ႕မိဘဆီျပန္ေန သားႀကီးႏုိင္ငံျခားအလုပ္သြားလုပ္ဆိုလား စုပ္စုပ္ကို ျမဳပ္ပါေလေရာ။
ခုလဲၾကည့္ေလ....။သူတို႔ပေရာဂေၾကာင့္အိုႀကီးအိုမနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့အေမကို ေပးရႏုိးႏုိး ကမ္းရႏိုးႏိုးထင္ၿပီး အိမ္းထဲ၀င္သြားလိုက္တာ ဘယ္ထြက္လာေတာ့တုန္း။ မယ္မင္းႀကီးမ က်န္းမာ ပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ။ သူမ်ားလိုဒုကၡမေရာက္ပါေစနဲ႔လို႔ အေမဆုေတာင္းလုိက္ပါရဲ႕။
ေဟာ...အခ်ိန္ေတာင္ အေတာင္လင့္ေနၿပီး။ ႀကံဳတုန္းတစ္လက္စာထဲ ေျမးေလးေတြဆီ၀င္ ဦးမွ။ ေျမးေလးေတြဆိုတာ သားပငယ္ကေမြးတာေလ။ ဖတဆိုးေလးေတြေပါ့။ သားအငယ္က တ ကယ္ေတာ့သူေတာ္ေကာင္းေလးပါ။ သူ႔ခမ်ာ အရက္ကေလး စြတ္ကဲ့ စြတ္ကဲ့ ေသာက္တတ္ တာ၊ ဖဲကေလးအပ်င္းေျပေဆာ့ခ်င္တာက လြဲရင္တကယ္သူေတာ္ေကာင္းေလးပါ။ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းက လဲ ဘာရွိသလဲမေမးနဲ႕၊ တုိက္ေရာင္းရသမွ်အားလံုးကို အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း ေမာင္ပိုင္စီး သြားတာကိုေတာင္ နာရေကာင္းမသိ၊ ေတာင္းရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ ႏွလံုးျဖဴအူစင္းေလးပါ။ သူ ေတာ္မ်ားသက္ဆိုးမရွည္တတ္ဘူးလားမသိပါဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆံုးပါးသြားတာ ခုေျပာရင္ ခုမ်က္ရည္စို႔ပါရဲ႕။
သားေလးရဲ႕မိန္းကေလးက သားႀကီးမိန္းမလို ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ဘိုးႀကီးဘြားႀကီးထဲကမဟုတ္ ပါဘူး။ေလးအိမ္ကုန္းထဲက သာမန္ကုန္စိမ္းသည္ကေလးပါ။ကေလးကေလးက တိုက္ေရွ႕မွာလာ ၿပီး ေစ်းေရာင္းေတာ့လူငယ္သဘာ၀ ဖူးစာမွ်တယ္ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာပါေတာ့။ သူတုိ႕အိမ္ေထာင္ က်ေတာ့ အေမလည္း ၿမိဳ႕သစ္ေရာက္တာသံုးႏွစ္ ေက်ာ္ေရာလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ရွိတဲ့ေရႊတိုေရႊ စေလးနဲ႔ ေငြတစ္ေသာင္းဘဲလက္ဖြဲ႕ႏုိင္တယ္။ ကေလးမေလးက ေတာ္ရွာပါတယ္။ က်စ္က်စ္လစ္ လစ္နဲ႕ဖိဖိစီးစီးကို အိမ္ေထာင္ကို ဦးေဆာင္သြားတာ။ သားငယ္ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း လပ္လ်ား လပ္လ်ားနဲ႔ ေသာက္ေသာက္စားစားေပါ့။ အဲ့ဒီအေသာက္ကဘဲ ႏွိပ္စက္သြားတာ ငယ္ငယ္ရြယ္ ရြယ္နဲ႔ အသက္ကို ေပ်ာက္ေရာ။
``ဘြားဘြားလာတယ္...ဘြားဘြားလာတယ္´´နဲ႔ ေျမးကေလးေတြ႕ရဲ႕ေအာ္သံကို ၾကားရ ေတာ့ အေမေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ရတယ္။ ေခၽြးမေလးကလည္း``အေမ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ ေနာ္။ အေမဘာဟင္းနဲ႔စားခ်င္သလဲ။ဆုိုင္ကို ေျပး၀ယ္မယ္။ မုိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီး။ ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီမွာ အိပ္ေနာ္´´ ဖက္လဲတကင္း ပ်ာပ်ာသလဲရွိေတာ့ အေမ႔မွာ ၀မ္းသာအားရရွိလိုက္တာ။
ဒါေပမဲ့ သားသမီးေလးေယာက္ကို ကုန္စိမ္းေရာင္းေကၽြးေနရတဲ့ မုဆိုးမေလးရဲ႕ ထမင္းကို အေမၿမိဳရက္ပါမလား။ ဇြတ္တားေနတဲ့ၾကားက အေမျပန္လာခဲ့မိတယ္။ ေရနံေျမအလုပ္သမားႀကိဳပို႔ ကားရွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ အိမ္ကို ေနမ၀င္ခင္ေရာက္ခဲ့သေပါ့။
တာလမ္းနဲ႔အိမ္ကလွမ္းေတာ့ နည္းနည္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ေမာလွၿပီ။ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ ေရတစ္ေပါက္ေသာက္လိုက္မဟဲ့ဆုိၿပီး ေရခပ္ လိုက္ပါတယ္။ေရခြက္နဲ႔အိုးဖင္ေျခ ထိသံသာထြက္လာတယ္။ ဘယ္မွာေရရွိလို႔တုန္း။ မရွိဆိုေရ ၀ယ္ဖို႔ပိုက္ဆံက မရွိလို႕ေလ။ ေမာကလဲေမာ စိတ္ကလဲအိုက္နဲ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ် လို္က္ပါ တယ္။ လား...လား...အိမ္ေရွ႕မွာ ကေလးသံုးေယာက္။ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ညစ္ညစ္ေထးေထး ကေလးေတြ။ ေကာင္ေလးက ဆယ္ႏွစ္ေလာက္၊ ေကာင္မ ေလးကရွစ္ႏွစ္ေလာက္၊ ေကာင္ေလး လား ေကာင္းမေလးလားမသိရတဲ့ အငယ္တစ္ေယာက္ကို ခါး ထစ္ခြင္ခ်ီလို႔။ လက္ထဲမွာလည္း ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ မြဲမြဲေလးကိုင္လို႔။ ေကာင္ေလးကသနားစရာ ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ။
``သနားပါအေမႀကီးရယ္၊ သားတို႔မွာအေဖလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ အေမလည္းမရွိေတာ့ပါ ဘူး။ ေကၽြးမဲ့ေပးမဲ့သူလည္းမရွိပါဘူး။ ထမင္းမစားရတာၾကာလွပါၿပီဗ်ာ။အေမႀကီးေပးမွစားရမွာမို႕ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္းေလးမ်ားရွိရင္ သနားပါအေမႀကီးရယ္´´
အေမျဖင့္သနားလုိက္တာ။ ေျမခ်င္းလည္းကိုယ္ခ်င္းစာမိပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္...
``အင္း....အေလးတို႔ မိဘမဲ့။ အေမႀကီးက သားသမီးမဲ့။ကေလးတို႔ုလည္းထမင္းမစားရ ေသးဘူး။ အေမႀကီးလည္းထမင္းမစားရေသးဘူး။ ကေလးတို႔လည္းဆာတာပဲ၊ အေမႀကီးလည္း ဆာတာပဲ။ ကေလးတို႔ကိုေတာ့ သနားပါရဲ႕။ ခုေတာ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ သနားပါရေစဦး ကေလးတို႔ ေရ႕....´´
ဒီစကားေတြကို ႏႈတ္ဖ်ားကမထြက္ပဲ အေမ့ရင္ထဲမွာ ျပန္ငုပ္လွ်ိဳးသြားတယ္....။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအတည္းက အိမ္ကေနၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္လာခဲ့တာ၊ အေမ့အိမ္က ဆိပ္သာကြန္းေထာက္ၿမိဳ႕သစ္မွာေလ။ၿမိဳ႕သစ္နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲကအေ၀းသား။ ေညာင္လွလိုင္းကားစီးရင္ႏွစ္ရာသံုးရာ၊ အေမ့မွာ ဘယ္ေပးႏိုင္မလိမ့္မတံုး။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုကိုယ္အားကိုး၊ကိုယ့္အရိုးကိုယ္သယ္ရင္းခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ လာရတာေပါ့။
ေရႊဘံုသာေရာက္ေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ၀င္လိုက္တယ္။ရိပ္သာရဲ႕စားဖိုးေဆာင္ ၀င္ၿပီး ၾကက္သြန္ႏႊာတာတို႔၊ ဟင္းရြက္သင္တာတို႔ ကူညီလုပ္ကို္င္ေပးရင္း ခဏနား ရင္းေပါ့။ၿပီးေတာ့စားစရာေလးလညး္စားလို႔ရျငား ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ကူညီ လုပ္ကိုင္ ေပးရင္း ထမင္းခ်ိဳးေလး ဆီစမ္း ထားတာ ေကာက္၀ါးလိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳးတစ္ဖဲ့ထဲရယ္ပါ အေမ့အေနနဲ႔က မ်ားမ်ားစားစားလည္းစားႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေတာင္သူအိုႀကီးမက မ်က္ ေစာင္းထုိးၾကည့္တာခံလိုက္ရေသးတယ္။ ဒီအေဆာင္မွာေတာ့ သူကေခါင္ေလ။ သူၾကည္ျဖဴသဒၶါမွ အေမတို႔လို ကူညီတဲ့သူေတြက ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့စားရဲတာပါ။ အခုဟာက အဖိုးအဖြားေတြကို ေကၽြးဖို႔မသင့္ လို႔စြန္႔ပစ္မဲ့အထဲက ထမင္းခ်ိဳးေလး၀ါးမိတာမ်ား အပင္းလွ်ိဳရတာထက္ ဆိုးေသးသေတာ့။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒီထမင္းခ်ိဳးေလး တစ္ကိုက္တစ္ဖဲ့ကတင္ ၿမိဳ႕ထဲသြားဖို႕ အားအင္ေတာ့အျဖစ္သား။
တႏံု႔ႏံု႔ေလွွ်ာက္လာတာ ေဟာ...အမွတ္(၁)ေရွ႕ေတာင္ေရာက္လာပေကာ။ ဒီေက်ာင္းကအ ေမတို႕ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလး။ ေက်ာင္းႀကီးက အစစအရာရာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတာဆိုေတာ့ အေမ တို႕ငယ္ငယ္က ပံုရိပ္ေတြေပ်ာက္ကုန္ၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့အေမတို႕လို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေဟာင္း ေတြရဲ႕ ရင္ထဲႏွလံုးထဲမွာေတာ့ စြဲထင္ေနတာေတြ ျပည့္လွ်ံေနမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္မွ ေတာ့ ထုိုင္ေနက် ကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာထိုင္ဦးမွ၊ အဲဒီကြပ္ပ်စ္ကေလးက ဘစံဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မွာရွိတာ ေလ။ အေမမို႔ထိုင္လိုက္ၿပီဆို ဦးတင္ေမာင္က ကြမ္းယာတစ္ယာအၿမဲတမ္း ေကၽြးေနက်။ ကြပ္ပ်စ္ မွာအေမာေျပထုိုင္ရင္းေက်ာင္းႀကီးဘက္ၾကည့္မိေသးတယ္။ အေမတို႕တုန္းကေတာ့ တမာေဆာင္ ေပါ့။ ခု.....မရွိေတာ့ပါဘူး။ တမာေဆာင္မွာက ကိုးတန္းေတြကိုထားတာ၊ ကိုးတန္း တန္းခြဲေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆိုရင္ ေအ ကေန ေက အထိရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာမႏုိင္ ေက အယ္လ္ အိုင္ လို႔ေတာင္စားခ်ိဳးရွိခဲ့ေသးတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ငယ္ဘ၀မို႕ ဆိုးခဲ့ ေတခဲ့ ေပခဲ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ခုဆိုရင္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကလို႕။ ၿမိဳ႕ေရး နယ္ေရးမွာဦး ေဆာင္သူေတြျဖစ္ၾကလို႕။ တမာေဆာင္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢက စိုက္ထူးေပးခဲ့တဲ့ အလံ တိုင္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ကို အေလးျပဳၿပီးရင္ ဆရာႀကီးဦးၾကည္စိန္က ဆံုးမစ ကားေျပာေနက်။ ၿပီးေတာ့အမွတ္ရတာရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းေကာင္စီေရြးၾကေတာ့ မုန္း (ေရနံ႔သာ)ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာေပါက္စ ေမာင္ေမာင္ကို အေမတို႕မဲေပးလိုက္ၾကတာ ေက်ာင္း ေကာင္စီအတြင္းေရးမွဴးကို ျဖစ္သြားေရာ။ေက်ာင္းေကာင္စီကတိသစၥာခံယူပြဲလုပ္ေတာ႔ ဖိုးဆိတ္ဆို တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးက ဆိုင္း၀ိုုင္းႀကီးတီး၊ အေမတို႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ေက်ာင္း ေကာင္စီသီခ်င္း သံၿပိဳင္ဆို၊ တယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာကိုး။ ဘာတဲ့....ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလုပ္သားျပည္သူအေပၚ သစၥာရွိရမည္ ဆိုလို႕ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ မက်န္ ဘူး။
ဦးတင္ေမာင္ ယာေပးလိုက္တဲ့ ကြမ္းေလးတစ္ၿမံဳ႕ၿမံဳ႕နဲ႔ စည္ပင္ယာထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္လာ ခဲ့တာ၊ ဖြဲပံုလမ္းဆင္းက အုတ္ေလွကားအတက္ကို ေတာင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေမက ၿမိဳ႕မ ေတာင္တြင္းႀကီး မင္းစုကို သြားမွာေလ။ အဲ့ဒီမွာအေမ့သူငယ္ခ်င္း မခင္သြယ္ဆိုတာရွိတယ္။ တ ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေလွ်ာက္သာလာရတယ္၊ မခင္သြယ္နဲ႔ေတြ႕ပါ့ေတြ႔ပါ့မလားလို႔စိတ္ကေမာမိေသး။ သူက လူမႈေရးမ်ားတဲ့သူေလ။ သာေရးနာေရးရွိလို႕ကေတာ့ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္သြားေန တတ္တာ။ ေတြ႕မွာပါေလ။ လူမႈေရးကိစၥဆိုတာအၿမဲတမ္းေပၚေနတာမွတ္လို္႕။ အခုလဲသူပဲ တရရ မွာထားတာပဲ၊ ရွိမွာေပါ့လို႕ အားတင္းလာမိပါတယ္။ သူတို႔တိုက္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရႊရင္ကို ဆို႕ သြားတာပဲ။ တိုက္တံခါးႀကီးက ေသာ့ခတ္လို႔။ ေဘးအိမ္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေန႔က အထြန္႕တ လူးျဖစ္လို႕ ညတြင္းခ်င္းေဆးရံုးတင္လိုက္ရသတဲ့။ေျပာတဲ့သူက လိုလိုလားလားေျပေျပ ျပစ္ျပစ္ ေျပာတာလဲမဟုတ္၊ အေမကလဲ နားစြန္နားဖ်ားအၾကားနဲ႔တင္ ေဆးရံုႀကီးကို တန္းေျပးခဲ့တာေပါ့။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ ကိုယ္ေက်းဇူးရွင္လဲျဖစ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မယ္ဆိုတဲ့ ေစ တနာနဲ႔ပါ။ ေဆးရံုႀကီးေရာက္ေတာ့ ဟိုေမးသည္ေမးနဲ႔ ေဆးရံုးအခန္းေတြသာႏွံ႔သြားတယ္။ မခင္သြယ္ကို ဘယ္မွာေတြ႕လို႔တုန္း။ ဒီလိုနဲ႔တြင္းႀကီးမင္းစုထဲ တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး ေသခ်ာ ေအာင္ေမးေတာ့မွ ရန္ကုန္ေဆးရံုမွာတင္လုိက္ရတာဆိုဘဲ။ ရန္ကုန္ ထိေတာ့ အေမဘယ္လို လုိုက္ ႏုိုင္မလဲေနာ္... ဟုတ္ဘူးလား။
မခင္သြယ္ဆုိလို႕ ေျပာရဦးမယ္။ သူနဲ႔အေမနဲ႔က ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း၊ငယ္ငယ္က တည္းက ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္ေနလာၾကတဲ့ ေမြးခ်င္းထက္ေတာင္ရင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းအစစ္ေတြ။ ဟို တုန္ုးကအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ တယ္ၿပီးမေျပာခ်င္လွပါဘူး။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ အေဟာင္း ေတြ အသစ္ျဖစ္လြန္းလို႔။
ရွင္ေလာင္းလွည့္တုနု္းက ေရႊထီးေဆာင္းရတာကိုပဲ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနတယ္လို႔ ေမးေငါ့တတ္ၾက တတ္သူေတြကလည္း အရွိသားကလား။ဘယ္လိုပဲေမးေငါ့ၾကပါေစ၊ ခံရဲပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ေျပာရင္းေျပာ ရင္းနဲ႔ အေဟာင္းကေနအသစ္ျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြက လည္ပင္းအတင္းညွစ္လိုက္သလို ခံစားရလြန္းလို႕ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ဆို ေမ့ေပ်ာက္ထားခ်င္မိေတာ့တယ္။
ဆုိပါဆို႔... မခင္သြယ္တို႔က ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကို ခ်မ္းသာလာၾကတာ က်ိက်ိတက္။ ဆယ္သက္မက ဆယ္ကမၻာတုိင္ စားလို႔မကုန္ဘူးလို႕ေျပာရမယ္။ မ်ိဳးရိုးၾကေတာ့လဲ တြင္းရိုးတြင္း စားမ်ိဳးနဲ႔ စလင္းသူေကာင္းမ်ိဳး ေမာင္ႏွံစံုပြားစည္းၿပီး ဆင္းသက္လာတဲ့အမ်ိဳးေတြေလ။စပ္မိလို႔ေျပာ ရအုန္းမယ္။ အေမမႀကြားပါဘူး။ၾကြားလဲမၾကြားတတ္ပါဘူး။
အေမနဲ႔မခင္သြယ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဇယ္ခုတ္တမ္း ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ ဇယ္ခုတ္တမ္းကစား တာပဲ ဘာထူးလို႕လဲလို႕ေတာ့ မေမးလိုက္နဲ႔။ အေမတို႕ကစားတဲ့ ဇယ္ေတြက စိန္ေတြ၊ စိန္ဆိုမွ တကယ္စိန္အစစ္ေတြ။ မခင္သြယ္တို႔ ခ်မ္းသာလိုက္ပံုမ်ား စိန္ကိုျပည္ေတာင္းနဲ႔ ခ်င္ရေလာက္ ေအာင္ကို ခ်မ္းသာတာကိုး။ စိန္ေတြကို ေတာင္ဆုပ္ေလာက္ရွိတဲ့ ကၽြန္းေသတၱာေလးထဲမွာထည့္ ၿပီး ခုတင္ေအာက္မွာ ဒီအတိုင္းထားတာ။ ခုေနေျပာလို႕ကေတာ့ ယံုခ်င္စရာေတာင္ရွိမယ္မထင္ ဘူး။
တစ္ေန႔ေတာ့ခင္သြယ္နဲ႔ အေမအိပ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီးကစားၾကတယ္။ အိပ္ခန္းက မခင္သြယ့္ ဘြားေအႀကီးရဲ႕ အိပ္ခန္းေပါ့။ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတာ္ေတာ္ ခုေျပာရင္ ခုျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ မခင္သြယ္ေပါ့၊ ခုတင္ေအာက္၀င္ ကၽြန္းေသတၱာဖြင့္ စိန္ေတြကို လက္ခုပ္နဲ႔ႀကံဳးယူ ေကာ္ေဇာေပၚ သြန္ခ်ၿပီးေတာ့ ``လာေဟ့...သူငယ္ခ်င္း..တို႔ဇယ္ခုပ္ရေအာင္´´ ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လဲ ဇယ္ခုပ္ေနလိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သူ႕ဘြားေအႀကီးေရာက္လာၿပီးခါးေထာက္ၾကည့္ ေနတာေတာင္ႏွစ္ေယာက္စလံုးမသိၾကဘူးေလ။ ဘြားေအႀကီးကိုျမင္ေတာ့အေမေလးေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ ရိုက္မလားဟဲ့၊ ႏွက္မလားဟဲ့၊ ဆူမလားဟဲ့ေပါ့ေလ။ ဒီမွာတင္ဘြားေအႀကီးက တဟားဟားရယ္ၿပီး ``စိန္ကို ဇယ္လုပ္ တကယ္ခုပ္ကစားတာ ငါ့ေျမးေဟ့´´ လို႕ေျပာလည္းေျပာ ရင္းမခင္သြယ္ကို ဖက္ဖက္နမ္းလို္က္တာေလ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီေနာက္လဲ အိမ္ကို ဧည့္သည္ လာတို္င္းၾကြားလိုက္ရတဲ့ မခင္သြယ္အေၾကာင္း၊ ``စိန္ကို ဇယ္လုပ္တကယ္ခုပ္တဲ့ေျမး´´တဲ့ေလ။
ဒါက မခင္သြယ္ငယ္အတိတ္တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းရယ္ပါ။ ဆင္ပိန္ေတာ့ကၽြဲ၊ ကၽြဲပိုင္ေတာ့ ဆိတ္ ၊ဆိတ္ပိုင္ေတာ့ၾကြက္ေလာက္ဆိုေပမဲ့ မခင္သြယ္အေျခအေနက ေတာင့္တင္းပါေသးတယ္။ လက္ ရွိသူေနတဲ့တိုက္ႀကီးအျပင္ လခနဲ႔ငွားထားတဲ့တိုက္ေတြကတင္ ေလးငါးလံုး။ ေျမေထာက္ခရတဲ့အ ကြက္ေတြကတင္ ငါးကြက္ ေျခာက္ကြက္။ အဲဒီအငွားခေတြနဲ႔တင္ စားခ်င္တာစား၊ သံုးခ်င္ တာသံုး လို႔ရတာအျပင္ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာေအာင္ ေနနိုင္တဲ့မခင္သြယ္ပါေနာ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အတိတ္ကံအေၾကာင္းေကာင္းခဲ့သလဲလို႕။
ဒါေပမဲ့ေလာကဓံတရားဆိုတာ တယ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာကိုး။ သူ႕မွာမိသားစု၀င္မဆို ထားနဲ႔ ေဆြရင္းမ်ိိဳးျခာတစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့တာပဲ။ နဂိုကမွ ေမြးခ်င္းနည္းရတဲ့အထဲ ရွိတဲ့သူေတြ ကသက္ဆိုုးမရွည္ၾက။အိမ္ေထာင္သားေမြးအရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ မ်ိဳးရိုးၾကည့္ရ ၊ၾကြယ္၀မႈ တိုင္းတာရ၊ ဂုဏ္ရည္တူရွာရနဲ႔လင္စံအေရြးေကာင္းခဲ့တာ လင္ေခြးနဲ႔မညားဘဲ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ မခင္သြယ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ တစ္ဘက္လွည့္ၿပီး ေျပာရင္ေတာ့ရသား။ခုေတာ့သူေသရင္ ပစၥည္း ေတြဘယ္ႏွယ္လုပ္မွာတုန္း။ ဘယ္သူဆက္ခံမွာတုန္းလို႔ေတြးေနသလား။ မေတြးနဲ႔ မေတြးနဲ႔။ သူပိုင္ ဆိုင္သမွ်တိုက္တာျခံေျမမွန္သမွ်ကို စတုပစၥယရိုးမဆြမ္းေလာင္းအသင္းႀကီးကို လွဴၿပီးသား။ ေရွ႕ ေနေရွ႕ရပ္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး လွဴထားတာ။ ဒီေလာက္ စည္းစနစ္ႀကီးတဲ့ မခင္သြယ္ပါေနာ္။
အေမက သူ႔ဆီတစ္ပတ္တစ္ခါ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ေ၀ယ်ာ၀စၥေလးေတြကူလုပ္၊ ဇာတ္ ေၾကာဆြဲ၊ ေျခသလံုးေလးႏွိပ္၊ ေစ်းသြားၿပီး သူလိုခ်င္တာေတြ၀ယ္ျခမ္းေပး။ အေၾကာင္းေပါင္း သင့္ တာေလးေတြေျပာ။ သူေကၽြးတာစား၊ သူ႔စကားနားေထာင္၊ တစ္ေနကုန္ေနၿပီးမွ အိမ္ျပန္။ အိမ္ျပန္ ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မတြန္႔မတိုေပးလိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ငါးရာမ်ိဳး၊ တစ္ေထာင္မ်ိဳး။ စားစရာေသာက္စရာ ကအိတ္တစ္လံုး။ ေနာက္အပတ္လည္း လာခဲ့ဦးေနာ္။ ညည္းနဲ႔စကားေျပာရတာ စိတ္ခ်မ္းသာ လိိုက္တာေအ ... လို႔တ တတမွာတတ္တဲ့ မိန္းမ။ ခုေတာ့ရန္ကုန္ေဆးရံုးမွာတဲ့။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း သူ ေတာ္ေကာင္းမႀကီး က်န္းမာပါေစေတာ္။ စြဲကပ္ေနတဲ့ေ၀ဒနာ ပိန္းၾကာဖက္တြင္ေရမတင္ေလွ်ာ က် ကြာက်သလို ေပ်ာက္ကင္းပါေစေတာ္။
မခင္သြယ္မွ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စလင္းတန္းကိုေက်ာ္၊ ေရႊေစတီေက်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး အ ေမ႔ေျခလွမ္းေတြကို သဘာ၀ရိပ္သာဘက္ လွည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။ရိပ္သာမွာက စာ၀ါတတ္ေန တဲ့ သီလရွင္ကေလးေတြရွိတယ္။ ဆရာေလးတို႔တစ္နယ္တစ္ေက်းကလာၿပီး ပထမျပန္စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာ။ဆရာေလးတို႔ဆီသြားရင္လည္း ထမင္းတစ္တပ္ေတာ့ မငတ္ပါဘူးေလဆို တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔အားခဲလာရတာ။ ထမင္းတစ္နပ္လို္႔သာဆိုရတာပါေလ။ အေမစားတာ ေၾကာင္စာေလာက္ရွိတာ ဆိုေတာ့ ဆရာေလးတို႔ မွာ အပမ္းႀကီးတာမွ မဟုတ္တာ။ အေမကလည္း ဆရာေလးတို႕ ေစတနာရွိေအာင္ တတ္အားသမွ်လုပ္ေပးေနၾကပါ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးတာမ်ိိဳး၊ ဖင္ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ မျငင္းတမ္းလုပ္ေပးတာဆိုေတာ့ ဆရာေလးတို႕က အေမ့ကိုေမွ်ာ္ေနက်။ ဆရာေလးတို႔ ဆီမွာေန႔စာေတာ့ အ၀စားရတတ္ပါရဲ႕။ ခက္တာက ညစာ။ အိမ္အျပန္ညစာ အတြက္ကခက္ တယ္။ မခင္သြယ္နဲ႕မေတြ႕ရတာ နာလိုက္တာ။ သူနဲ႔ေတြလို႕ကေတာ့ ဘာပူစရာရွိတုန္ုး။ ခုေတာ့ပူ ေနရၿပီ။
ရိပ္သာက ထြက္ေတာ့ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ ထင္လဲမထင္ပါဘူး။ေမွ်ာ္လဲ မေမွ်ာ္ လင့္္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာေလးရရမနည္းပါဘူးေလ ဆိုုတဲ့အေတြးနဲ႔ ဆံုတိုက္ထဲ က ေခၽြးမႀကီးအိမ္ ၀င္ခဲ့မိတယ္။ ေရနစ္တဲ့သူအတြက္ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္ကလညး္ အားတစ္အားလို႔ ထင္တာလဲပါ တာေပါ့ေလ။ ``ေၾသာ္...အေမပါလား´´ ဆိုတဲ့ဆီးႀကိဳလုိက္တဲ႔ အာေမဋိတ္သံမွာကိုက ပ်ဴငွာမႈမ ပါတာေသခ်ာတယ္။ စိမ္းကားရက္ႏိုင္ပါေပ့။ အေမ့ကို ဒီဘ၀ေရာက္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ဇာတ္ ညႊန္းေရး၊ သူကိုယ္တိုင္ဒါရိုက္တာလုပ္၊ သူကိုယ္တိုင္ဇာတ္ပို႔ လုပ္ခဲ့တာေလ။
အေဟာင္းေတြအသစ္ျဖစ္ရင္ရင္နာလြန္းလုိ႔ မေျပာေတာ့ဘူးလို႕ေနတာ။ အေၾကာင္းေပါင္း သင့္လို႔ ေျပာရဦးမယ္ကြဲ႔။ အေမဆိိုတာဟာေစ်းနားနီးနီး တိုက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနလာတဲ့မိန္းမ။ၿမိဳ႕ လယ္ေကာင္မွာ ခ်က္ျမႇဳပ္တဲ့ၿမိဳ႕သူ စစ္စစ္။ မိဘဘိုးဘြားက ပြဲစား ကုန္သယ္၊ လင္သားကလည္း ပြဲ စား ကုန္သယ္ ၊သစၥာရွိရွိ ကတိ တည္တည္ နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ေနလာခဲ့ၾက တာပါ။ အေမ့ ခင္ပြန္း ဆံုးပါးသြားေတာ့လည္း ကိုယ္ကတိုက္အေပၚကေန၊ တိုက္ေအာက္ထပ္ကို အခန္းဖြဲ႔ၿပီးဆိုင္ခန္းငွား စား၊ မိသားစုအိေျႏၵမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ ေစ်းထဲမွာေန႔ျပန္တုိးေပး၊ ေရႊအေပါင္ခံဆို ေတာ့ အဖမဲ့သားႏွွစ္ ေယာက္ကို မုဆုုိုးမဘ၀နဲ႔ က်ားကန္ႏိုင္ခဲ့တာ ၾကြားတာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
ဒီလိုနဲ႔သားအႀကီးက အိမ္ေထာင္က်ေရာ။ မိန္းမေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ သြားလိုက္တာ မေအဆီျပန္ေစာင္းခတ္ေဖာ္ေတာင္မရဘူး။ လာမဲ့လာေတာ့ မ်ိဳးဥျပဳတ္စားမဲ့ကိန္းနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ``ရန္ကုန္မွာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ေကာင္းတယ္၊ အရင္းအႏွီးရွိဖို႔ပဲ လို တယ္၊ အေမ့တုိက္ကို ေရာင္းလိုက္ရင္ ႏွစ္တိုတိုေလးအတြင္း ေလးငါးဆယ္ဆႀကီးပြားႏိုင္တယ္။ ဘာရယ္ ညာရယ္´´ မက္လံုးေပးၿပီး တစ္သက္လံုး ေနလာခဲ့တဲ့တိုက္ကို ဇြတ္ေရာင္းခိုင္းတယ္ေလ ေခၽြးမအလိမၼာကလည္း ``အေမနားေတာ႔၊ အေမ့ကို သမီးတို႔ တစ္လွည့္လုပ္ေကၽြးမယ္ အေမတို႔ ေနဖို႔လည္း ၿမိဳ႕သစ္မွာ ၀ိုင္း၀ယ္ၿပီးအိမ္ေဆာက္ေပးမယ္´´ ဆိုၿပီးအတင္းနားခ်တာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ တိုက္ေရာင္းၿပီး သူတို႕လက္ပံုအပ္ခဲ့တယ္။ေစ်းနားနီးနီးတိုက္ႀကီးနဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ႔မိန္းမ။ ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ ဖ်ားအခုမွ တည္တဲ့ၿမိဳ႕သစ္မွာ ၀ိုင္းကေလးက်ဥ္းခလုပ္၊ ေနျဖစ္ရံုအိမ္ကေလးနဲ႔ အရိပ္အာ၀ါသမဲ့ ေန ရတဲ႔ဘ၀ကို ေရာက္ေရာ။
အစပိုင္းေတာ့ ဟုတ္ဟုတ္ဟတ္ဟတ္ပါပဲ။ အေမ့ကို ေထာက္ပံ့ေနတာက တစ္ကယ့္ကို ၿမိဳး ၿမိဳးျမက္ျမက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘာၾကာတာမွတ္တုန္း။ အခါေတာက္လည္မယ္ မထင္ဘူး။ လူလိမ္ဘဲခံရ သလိုလို လုပ္ငန္းဘဲပ်က္သလိုလို္ ဘာမွေရေရရာရာမရွိပါဘူး။ရွိသမွ်စည္းစိမ္ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းျပဳန္း ပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေခၽြးမကျပန္လာ။ သူ႕မိဘဆီျပန္ေန သားႀကီးႏုိင္ငံျခားအလုပ္သြားလုပ္ဆိုလား စုပ္စုပ္ကို ျမဳပ္ပါေလေရာ။
ခုလဲၾကည့္ေလ....။သူတို႔ပေရာဂေၾကာင့္အိုႀကီးအိုမနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့အေမကို ေပးရႏုိးႏုိး ကမ္းရႏိုးႏိုးထင္ၿပီး အိမ္းထဲ၀င္သြားလိုက္တာ ဘယ္ထြက္လာေတာ့တုန္း။ မယ္မင္းႀကီးမ က်န္းမာ ပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ။ သူမ်ားလိုဒုကၡမေရာက္ပါေစနဲ႔လို႔ အေမဆုေတာင္းလုိက္ပါရဲ႕။
ေဟာ...အခ်ိန္ေတာင္ အေတာင္လင့္ေနၿပီး။ ႀကံဳတုန္းတစ္လက္စာထဲ ေျမးေလးေတြဆီ၀င္ ဦးမွ။ ေျမးေလးေတြဆိုတာ သားပငယ္ကေမြးတာေလ။ ဖတဆိုးေလးေတြေပါ့။ သားအငယ္က တ ကယ္ေတာ့သူေတာ္ေကာင္းေလးပါ။ သူ႔ခမ်ာ အရက္ကေလး စြတ္ကဲ့ စြတ္ကဲ့ ေသာက္တတ္ တာ၊ ဖဲကေလးအပ်င္းေျပေဆာ့ခ်င္တာက လြဲရင္တကယ္သူေတာ္ေကာင္းေလးပါ။ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းက လဲ ဘာရွိသလဲမေမးနဲ႕၊ တုိက္ေရာင္းရသမွ်အားလံုးကို အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း ေမာင္ပိုင္စီး သြားတာကိုေတာင္ နာရေကာင္းမသိ၊ ေတာင္းရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ ႏွလံုးျဖဴအူစင္းေလးပါ။ သူ ေတာ္မ်ားသက္ဆိုးမရွည္တတ္ဘူးလားမသိပါဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆံုးပါးသြားတာ ခုေျပာရင္ ခုမ်က္ရည္စို႔ပါရဲ႕။
သားေလးရဲ႕မိန္းကေလးက သားႀကီးမိန္းမလို ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ဘိုးႀကီးဘြားႀကီးထဲကမဟုတ္ ပါဘူး။ေလးအိမ္ကုန္းထဲက သာမန္ကုန္စိမ္းသည္ကေလးပါ။ကေလးကေလးက တိုက္ေရွ႕မွာလာ ၿပီး ေစ်းေရာင္းေတာ့လူငယ္သဘာ၀ ဖူးစာမွ်တယ္ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာပါေတာ့။ သူတုိ႕အိမ္ေထာင္ က်ေတာ့ အေမလည္း ၿမိဳ႕သစ္ေရာက္တာသံုးႏွစ္ ေက်ာ္ေရာလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ရွိတဲ့ေရႊတိုေရႊ စေလးနဲ႔ ေငြတစ္ေသာင္းဘဲလက္ဖြဲ႕ႏုိင္တယ္။ ကေလးမေလးက ေတာ္ရွာပါတယ္။ က်စ္က်စ္လစ္ လစ္နဲ႕ဖိဖိစီးစီးကို အိမ္ေထာင္ကို ဦးေဆာင္သြားတာ။ သားငယ္ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း လပ္လ်ား လပ္လ်ားနဲ႔ ေသာက္ေသာက္စားစားေပါ့။ အဲ့ဒီအေသာက္ကဘဲ ႏွိပ္စက္သြားတာ ငယ္ငယ္ရြယ္ ရြယ္နဲ႔ အသက္ကို ေပ်ာက္ေရာ။
``ဘြားဘြားလာတယ္...ဘြားဘြားလာတယ္´´နဲ႔ ေျမးကေလးေတြ႕ရဲ႕ေအာ္သံကို ၾကားရ ေတာ့ အေမေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ရတယ္။ ေခၽြးမေလးကလည္း``အေမ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ ေနာ္။ အေမဘာဟင္းနဲ႔စားခ်င္သလဲ။ဆုိုင္ကို ေျပး၀ယ္မယ္။ မုိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီး။ ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီမွာ အိပ္ေနာ္´´ ဖက္လဲတကင္း ပ်ာပ်ာသလဲရွိေတာ့ အေမ႔မွာ ၀မ္းသာအားရရွိလိုက္တာ။
ဒါေပမဲ့ သားသမီးေလးေယာက္ကို ကုန္စိမ္းေရာင္းေကၽြးေနရတဲ့ မုဆိုးမေလးရဲ႕ ထမင္းကို အေမၿမိဳရက္ပါမလား။ ဇြတ္တားေနတဲ့ၾကားက အေမျပန္လာခဲ့မိတယ္။ ေရနံေျမအလုပ္သမားႀကိဳပို႔ ကားရွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ အိမ္ကို ေနမ၀င္ခင္ေရာက္ခဲ့သေပါ့။
တာလမ္းနဲ႔အိမ္ကလွမ္းေတာ့ နည္းနည္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ေမာလွၿပီ။ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ ေရတစ္ေပါက္ေသာက္လိုက္မဟဲ့ဆုိၿပီး ေရခပ္ လိုက္ပါတယ္။ေရခြက္နဲ႔အိုးဖင္ေျခ ထိသံသာထြက္လာတယ္။ ဘယ္မွာေရရွိလို႔တုန္း။ မရွိဆိုေရ ၀ယ္ဖို႔ပိုက္ဆံက မရွိလို႕ေလ။ ေမာကလဲေမာ စိတ္ကလဲအိုက္နဲ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ် လို္က္ပါ တယ္။ လား...လား...အိမ္ေရွ႕မွာ ကေလးသံုးေယာက္။ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ညစ္ညစ္ေထးေထး ကေလးေတြ။ ေကာင္ေလးက ဆယ္ႏွစ္ေလာက္၊ ေကာင္မ ေလးကရွစ္ႏွစ္ေလာက္၊ ေကာင္ေလး လား ေကာင္းမေလးလားမသိရတဲ့ အငယ္တစ္ေယာက္ကို ခါး ထစ္ခြင္ခ်ီလို႔။ လက္ထဲမွာလည္း ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ မြဲမြဲေလးကိုင္လို႔။ ေကာင္ေလးကသနားစရာ ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ။
``သနားပါအေမႀကီးရယ္၊ သားတို႔မွာအေဖလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ အေမလည္းမရွိေတာ့ပါ ဘူး။ ေကၽြးမဲ့ေပးမဲ့သူလည္းမရွိပါဘူး။ ထမင္းမစားရတာၾကာလွပါၿပီဗ်ာ။အေမႀကီးေပးမွစားရမွာမို႕ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္းေလးမ်ားရွိရင္ သနားပါအေမႀကီးရယ္´´
အေမျဖင့္သနားလုိက္တာ။ ေျမခ်င္းလည္းကိုယ္ခ်င္းစာမိပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္...
``အင္း....အေလးတို႔ မိဘမဲ့။ အေမႀကီးက သားသမီးမဲ့။ကေလးတို႔ုလည္းထမင္းမစားရ ေသးဘူး။ အေမႀကီးလည္းထမင္းမစားရေသးဘူး။ ကေလးတို႔လည္းဆာတာပဲ၊ အေမႀကီးလည္း ဆာတာပဲ။ ကေလးတို႔ကိုေတာ့ သနားပါရဲ႕။ ခုေတာ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ သနားပါရေစဦး ကေလးတို႔ ေရ႕....´´
ဒီစကားေတြကို ႏႈတ္ဖ်ားကမထြက္ပဲ အေမ့ရင္ထဲမွာ ျပန္ငုပ္လွ်ိဳးသြားတယ္....။
